De finale

Onlangs gebeurde het weer. Ik heb dat wel vaker. Dan ben ik aan het zingen, en ineens schiet er een andere gebeurtenis in mijn gedachten. Zo moest ik bij het zingen van de psalm denken aan wat een mevrouw me vertelde, die ik onverwacht na het boodschappen doen sprak.

Nu weet ik niet meer goed hoe ons gesprek verliep en hoe we er bij kwamen om over de zondagse kerkdiensten te spreken. Ik kende deze mevrouw niet. En tóch hadden we het over de kern van het leven. Het Léven. Bijzonder was, dat ze vertelde dat ze dicht bij de kerk woont die ik 's zondags bezoek. Ze zag de kerkgangers, maar ging niet mee óp met ons. Van harte heb ik haar uitgenodigd.
 
Tóch krijgt ze iedere keer wat mee van onze diensten. Haar man ook. "Want," vertelde ze, "aan het eind van de dienst zingen jullie altijd harder. Mijn man zegt dan: "Ze zijn met de finale bezig!"" En daar moest ik dus onlangs weer aan denken. Ik was niet in de kerk toen ik deze psalm zong. Maar ik dácht aan die mevrouw - en de finale. Wat zong ik?
 
"Men hoort der vromen tent weergalmen...!" Zomaar een regeltje uit de psalm die ik zong. Die mevrouw had het weergalmen gehóórd. Máár, dacht ik erbij, wáár weergalmt die tent van de vromen van? Van hulp en heil ons aangebracht. Toen ik dáár over nadacht, toen ontbrandde er in mij een groot verlangen. "Ja Heere, laat dat voor ons állen gelden. Dat wij allen, en ook die mevrouw en haar man, de tent laten weergalmen met dankbare psalmen, omdat ons állen hulp en heil is aangebracht."
 
De zondag daarop zat ik ietsje anders in de kerk. In der vromen tent. De mevrouw heb ik er helaas nog niet ontmoet, hoewel ze vlakbij woont. Misschien moet ik haar maar eens gaan halen. Zodat zij en haar man óók kennis kunnen maken met Gods rechterhand, die grote kracht doet.
 
Men hoort der vromen tent weergalmen. Nee, dat ís niet "zomaar" een regeltje uit de psalm. Het is een logisch gevolg van het besef dat hulp en heil is áángebracht. Door mezelf? Welnee! Het is immers Góds rechterhand, die grote kracht doet! Als dat opnieuw weer tot me doordringt, dan zing ik inderdaad blij, met dankb're psalmen over mijn grote God. Dan kún je toch niet zwijgen?
 
Hij brengt mij ook dóór de finale heen. Op de weg naar boven is Hij mij steeds nabij. Dat geeft mij ook zekerheid voor een behouden aankomst. Nee, ik zál niet juist voor de finale, of zelfs voor de eindstreep, kunnen afhaken, want Híj houdt mij vast! Ter dood toe zal Hij mij geleiden. Wat een heerlijk vergezicht, en wat hoop ik dat wij allen déze finale zullen kennen. Van God uit kán het.
 
Houd aan, grijp moed! Zie niet op jezelf, maar zie op Jezus. Híj heeft gekocht en betaald, en Híj heeft volkomen genade verworven. Hulp en heil, weet je nog? Daarom: zie op Hem, en wórd behouden. Het hangt niet van jouw verdienste af - gelukkig niet. Maar Hij heeft volbracht, het werk dat de Vader Hem gegeven had om te doen. Hallelujah!
 
Waar zo'n gesprekje bij de winkel al niet goed voor is. Het doet mij beseffen dat ik nóg bewuster de psalmen mee moet zingen. Nóg meer moet bedenken wat er staat. In een paar minuten heb ik een vers gezongen, maar mijn leven is lánger dan die paar minuten. Ik moet blijvend beseffen wat het betekent dat de Heere mij tot hulp en sterkte ís. Hij is mijn lied, mijn psalmgezang. Hij was het, Die mijn heil bewerkte!
 
En als ik dan daarna een belofte zing, dan moet ik die ook volbréngen! Ik wil het ook, maar o, wat is de praktijk vaak weerbarstig. "Dies loof ik Hem mijn leven lang!" Ik besef het: "Het is zó genade, God, dat U mij hebt liefgehad met een eeuwige liefde. Het is zó genade, God, dat U mij, na al die jaren dat ik U méér en méér mag leren kennen, niet loslaat. Want, grote God, wat bréng ik ervan terecht. Maar U zult niet laten varen het werk dat Uw hand begon. En dáárom loof ik U, grote, genadige en goedertieren God!"
 
Mijn léven lang - tot vér voorbij de finale.