Opnieuw rouw in Noah's Ark

Renske Bakker | 2 reacties | 14-07-2009| 19:59

MUKONO – Opnieuw verdriet en rouw in het kindertehuis Noah’s Ark in Mukono Uganda, waar Renske Bakker werkt. Kort achter elkaar overleden plotseling twee baby’s. Hieronder volgt haar relaas. Op 23 februari kwam Sara bij ons samen met haar moeder Hajala. De vader had hen in de steek gelaten, omdat Sara geboren was met maar aan één kant een arm en een been. De familie en mensen in het dorp wilden dat de moeder het kindje zou doden, omdat zoiets gezien wordt als een vloek.

De huid van Sara was slecht aan de kant waar ze geen arm en been had. Dit bleek een genetische afwijking te zijn. Haar organen waren verder goed, alleen haar bloed niet.  De uitslagen waren zeer slecht, alsof Sara ernstig ziek was, maar zo toonde ze niet. Het enige was dat ze totaal niet groeide. Toen ze kwam was ze ongeveer 2 kilo, vier maanden later 2,4 kilo. Sara ging niet achteruit, maar zeker ook niet vooruit. We zijn uiteindelijk doorverwezen naar een hematoloog, voor wie de resultaten een groot raadsel waren. We zouden met een team hematologen om de tafel gaan om te kijken hoe nu verder.

Helaas zijn we niet zo ver gekomen. Sara kreeg koorts. De dagen daarna ging het gelukkig weer beter. Maar helaas kwam de koorts weer terug en zag je duidelijk dat het niet goed ging met Sara. Woensdag 13 mei ging het ineens heel slecht met Sara. Ze lag naar adem te happen en draaide heel raar met haar ogen. Om Hajala gerust te stellen ben ik met haar naar het ziekenhuis gegaan. Helaas ging het daar anders dan verwacht. We kwamen na wat zoeken in het ziekenhuis eindelijk op de EHBO. We waren nog geen twee minuten binnen of Hajala tikte me aan of ik naar Sara wilde kijken. Ik zag haar nog net een keer met haar ogen knipperen en toen het leven uit haar weg gaan. Ik rukte Sara uit Hajala d’r armen en ben een dokterskamer binnengerend. De dokter kwam gelijk en luisterde naar het hartje, maar het klopte al niet meer. Sara was overleden. We waren te laat.

Binnen een half uurtje stonden we weer buiten. Daar stond ik dan met Hajala naast me en Sara in m’n armen. Je weet even op dat moment niet wat je overkomt en wat je voelt. Leeg, verdrietig, machteloos, ontredderd.

Sara

De volgende dag is Sara op het terrein van Noah’s Ark begraven. Het was schrijnend om Hajala te zien. Vorig jaar mei heeft ze haar eerste kindje verloren en een jaar later stond ze aan het graf van haar tweede kindje. Ze gaf zo veel om Sara, wat zal ze haar kindje missen.

Voor Hajala is het een zware weg. We hopen dat ze dit een plek kan geven. Voor Sara mogen we weten dat ze het nu ontzettend goed heeft. De toekomst was zo onzeker voor haar. Sara is vier maanden oud geworden.

Op 9 april kregen we er na lange tijd weer een klein baby’tje bij: Chris. Een prachtig kereltje van vier dagen oud. Zijn moeder is drie dagen na zijn geboorte overleden. De vader is weg en de oma kon niet voor hem zorgen omdat ze oud is.

Chris

Chris deed het prima. Hij groeide goed, hij dronk altijd netjes zijn fles leeg. Na een paar weken sliep hij al de hele nacht door. Hij was nooit ziek, zelfs geen koorts. Kortom: een kerngezond kindje. En toen kwam dat ontstellende bericht 30 mei ’s morgens vroeg: we hebben WEER een kindje verloren. Natuurlijk was de eerste vraag: wie? En tot mijn verbijstering was het antwoord: Chris.

Die zaterdagmorgen om half 7 wilde de nachtdienst hem zijn fles geven en vond hem dood in zijn bedje. m 2 uur die nacht had ze hem nog een schone luier gegeven en was alles nog gewoon oké. Vermoedelijk is Chris
overleden aan wiegendood. Hij lag er zo ontspannen bij, gewoon alsof hij sliep.

Tja, dan vraag je je af: waarom? We hebben op dit moment veel (ernstig) zieke kinderen en dan moet je afscheid nemen van een kindje dat kerngezond was! Een zwaar ziek kind dat overlijdt -zoals Enoch, Trevor of Sara- kun je nog wel accepteren, dan weet je dat het beter is voor het kind. Maar dit… dit is gewoon niet te begrijpen en zo onwerkelijk. Het roept veel vragen op. We hebben in zo’n korte tijd al drie kinderen verloren, waarom moeten we weer afscheid nemen van een kindje? Waarom een gezond baby’tje? Waarom? Waarom? Ik snap er niets van! Dit is niet te bevatten. Het doet pijn weer een kindje te verliezen.

De oma van Chris wilde graag dat hij op het land van zijn familie werd begraven. Zaterdagsmiddags is men eerst naar het ziekenhuis geweest om de doodsoorzaak vast te laten stellen, maar de dokters hebben niets kunnen vinden. Daarna heeft oma het lichaampje meegenomen en is het nog diezelfde avond begraven. Helaas hoorden wij dat pas toen alles al voorbij was. Dat maakt het nog onwerkelijker, want je hebt het niet afgesloten voor jezelf. En zo kwam er weer een lege plek. We missen Chris ontzettend. Hij is slechts 2 maanden oud geworden.

Renske Bakker werkt in Mukono, Uganda voor Noah's Ark Childrens Ministry Uganda (NACMU). Voor het medisch centrum van Noah's Ark bouwt ze mee aan het laboratorium. Dit medisch centrum is nodig om zieken uit het kinderhuis en uit de regio te kunnen helpen.