One-liners, een muntstuk en een hokje

Skofski | Geen reacties | 16-06-2010| 10:00

Gedraai, one-liners, gephotoshopte gezichten, belachelijke campagnefilmpjes, rode rozen, kleurrijke jasjes, groen-witte zadelhoesjes en oranje shawls zijn niet aan mij besteed. Ik geloof dat ik er aardig in ben geslaagd om zoveel mogelijk politieke kleurtjes te vermijden. Ondanks alle straatactiviteiten was het ontwijken van de radio- en televisiedebatten nog wel het lastigst, aangezien je er de volgende dag in de kranten en op Internet er alsnog mee te maken kreeg. Ik wilde niet luisteren naar deze overdaad aan populisme, waarin te pas en te onpas gesmeten werd met begrippen die het publiek graag wil horen.

Hoofdschuddend luisterde ik in de trein het electoraat af:  Het aloude kunstje van demagogie werkt na duizenden jaren nog steeds. Velen stemmen zo uit angst, of een pakkende one-liner van een vlot ogende lijsttrekker waar ze al dan niet euforisch mee instemmen. Anderen verdiepen zich daadwerkelijk in de partijprogramma’s en komen zo tot een weloverwogen keuze. Weer anderen kiezen op bepaalde partijen, omdat ze uit traditie, gewoonte of omgevingsdruk gewend zijn om daar – vaak zonder daarbij na te denken - altijd op te stemmen. En weer anderen zijn behoorlijk teleurgesteld geraakt in de vorige regeringen, ‘ze zijn het zat’, waardoor het politieke landschap nu behoorlijk is veranderd.

De reacties op een krantenbericht in de Trouw over het enorme verlies van het CDA laat duidelijk zien dat sommige standpunten voor de kiezers van zo’n belang zijn dat een stem naar een andere partij gaat, alle partijideologieën ten spijt.[1] Dat het zorgstandpunt veel CDA- en CU-stemvee in de armen van de PVV dreef, of het rentmeesterschap een stem voor links oplevert, is jammer, maar niet verbazingwekkend: ‘Stemmen op een christelijke partij is niet vanzelfsprekend meer’, verklaart de voor het artikel geïnterviewde Gert-Jan Segers uit. Het is voor politici in het spreek- en steekspel dat campagnevoeren heet, héél goed uitkijken met wat je zegt en belooft. Want de maatschappelijke situatie en de al dan niet bedrogen kiezer rekent met je af.

En zo kom ik terug op het campagnecircus voorafgaand aan de verkiezingen: met smart wachtte ik op de 9e juni. Daarna zou het campagnecircus en het afsnoepen van stemmen voorbij zijn. Op de dag zelf even een hokje inkleuren en afwachten maar. Zo moeilijk kon het niet zijn, toch?

Dat had ik geweten:

Door alle goedbedoelde adviezen en beloftes die gedaan worden is het kiezen überhaupt veel lastiger geworden. Ook ik maak mij zorgen, maar uiteindelijk is en blijft het politiek en moest ik mijzelf loskoppelen van de waan van de dag en kijken naar de partijen zelf, hun ideologieën, standpunten en plannen voor ons land. De lijsttrekkers spraken wel, maar ik hield mij doof. In plaats daarvan scheidde een koptelefoon met de weldadige klanken van Beethovens’ vioolconcert mij van wat er gezegd wordt, met wat er op de lange termijn gebeurd is. En na het stelselmatig afstrepen van partijen op standpunten, ideologieën, verledens en mogelijke levensvatbaarheid, bleven er nog twee kleine, respectabele partijen over. Het werd een moeilijke keuze: Er is geen enkele partij waar ik voor 100% achter sta en alles blijft politiek: een spel van geven en nemen, van water bij de wijn en al dan niet uitvoerbare beloften.

Uiteindelijk riep ik de hulp in van een vriendin: zij, als ‘gewoonte-stemster’ wist wel waar ze op zou stemmen, maar was niet te beroerd om met een bijzonder eenvoudig voorstel op de proppen te komen:

“Doe anders kop en munt”, zo klonk het. “Fantastisch idee.” Ik pakte een 1-Euromunt en legde deze op de gladde houten tafel. Mijn versie van kop en munt was het langzaam laten uitdraaien van het muntstuk. Ik gaf een zet en al razend draaide de munt zijn snelle rondjes. Totdat uiteindelijk het aangezicht van koning Juan Carlos – het was een Spaanse munt- op het tafelblad belandde en een incompleet silhouet van het Europese continent zich afspiegelde tegen het daglicht. Er was geen twijfel meer mogelijk en tevreden liep ik naar de stembus, met stempas en legitimatiebewijs op zak en deed mijn burgergunst en morele plicht.

Het werd een partij die uiteindelijk met een zeer geringe winst net zo stabiel bleef als het ene muntstuk op tafel. En ondanks alle reacties die ik hoorde – waaronder een SMS-je: “Ja, het is voor de christelijke politiek wel een droevige uitslag. Dus werk aan de winkel. ;-) - maakte de algehele teleurstelling zich niet van mij meester.  We zien wel wat de toekomst brengt voor het kleine landje dat op elke gril zo panisch met het stempotlood reageert.

Maar ergens vindt een klein deeltje van mij het jammer hoe de verkiezingen zijn gelopen.