Grijp elke kans - Kerkplanting in Thailand
Marten Visser | Geen reacties | 28-05-2010| 10:04
80% van alle dingen die ik probeer als zendeling, mislukt. 80% van de activiteiten die ik onderneem, levert geen nieuwe contacten op. 80% van alle contacten leidt niet tot mensen die zich bekeren. 80% van alle nieuwe dingen die ik probeer binnen de kerk, ontwikkelen zich niet zoals ik gehoopt had. Daar leer ik twee dingen van. Ten eerste, ik moet blijven experimenteren en proberen. Het heeft geen zin door te blijven gaan met dingen die mislukken. Ten tweede, als er een veelbelovend nieuw contact is, dan moet ik alles laten vallen om daarmee verder te gaan. Ze zijn immers zeldzaam. God brengt mensen op mijn pad. De vraag is: ben ik er klaar voor?
Ben ik moe? Maakt niet uit. Wonen ze veertig minuten verderop? Maakt niet uit. Moet ik nodig de administratie bijwerken? Maakt niet uit. Vind ik ze eigenlijk helemaal niet zo aardig? Maakt niet uit. Als er openheid is voor het Evangelie, ga ik.
Terugkijkend op tien jaar zendingswerk in Thailand, realiseer ik me dat het uiteindelijk niet meer dan een ontmoeting per jaar is die ons werk hier heeft gestempeld. We hebben niets bijzonders gedaan. We hebben alleen de kansen gegrepen die we kregen.
“Kom je naast de kerk wonen?” “Nee, we willen liever in een flat wonen in de wijk waar we de nieuwe kerk willen planten.”?
“Kun je bij mij thuis Engels komen geven?” “Nee, maar ik wil er wel graag over Jezus vertellen.”?
“Wil je elke zondag preken?” “Nee, daar is mijn Thais niet goed genoeg voor. Ik wil het af en toe doen, als ik jou mag trainen om ook te gaan preken.”
“Weet je een kerk hier in de buurt?” “Kom maar met me mee, want de kerk is bij mij in huis.”?
“Mijn vrouw is christen geworden, maar er is in dit hele district geen kerk. Kun je eens op bezoek komen?” “We gaan zodra we gelegenheid hebben.”?
“Mijn man gaat naar Bangkok om naar werk te zoeken.” “Zou hij hier willen blijven om voor OMF Isaan te werken en daarnaast de kerk te helpen?”?
“Een barmeisje uit Pattaya gaat naar haar dorp terug om daar te evangeliseren.” “Kunnen we op de een of andere manier helpen?”?
“Ik ben in een andere provincie wel eens naar de kerk geweest.” “Zou je het fijn vinden om hier meer te horen over de Heere Jezus?”
“Er zijn hier een heel stel Birmese gelovigen, maar niemand om voor ze te zorgen.” “Zullen we er komende zondag samen naar toe gaan?”
Menselijkerwijs gesproken zijn het deze negen momenten in negen jaar geweest die ervoor gezorgd hebben dat we twee (kleine) gemeenten hebben mogen stichten en nauw betrokken zijn geweest bij de stichting van twee andere. We hebben niets bijzonders gedaan. Het gaat niet vooral om wat we kunnen. Het gaat erom dat we beschikbaar zijn voor God.
De auteur is kerkplanter in Thailand. (www.vissers.me)
