Zelfmoord van een volk

Habakuk.nu | 26 reacties | 26-03-2010| 15:30

In het land waar ik woon hoor je het steeds vaker. Jonge stellen, met allebei een goede baan, die er niet over peinzen om kinderen te ‘nemen’. Te duur, te lastig, of te weinig vertrouwen dat eventuele kinderen in vrede en voorspoed op kunnen groeien. Vooral vrouwen zien het ouderschap steeds minder zitten. Zij hebben hard gewerkt om een universitaire graad te behalen en willen deelnemen aan de maatschappij. Als ze daarnaast moeder worden, betekent dat een dubbele last in een land waar parttime werk nauwelijks bestaat, de werkdagen lang zijn en het huishouden nog altijd als vrouwentaak wordt gezien.

Als ze kiezen voor het huismoederschap, kunnen ze rekenen op vele eenzame jaren in geesteloze flats met de verzorging en opleiding van hun kinderen als allesoverheersende taak. Ik kan genoeg begrip opbrengen voor de situatie van deze jonge vrouwen. Ik wil hen dan ook persoonlijk niet te veel verwijten, maar het blijft triest. Jonge, welvarende, gezonde mensen met een stabiele relatie die het ouderschap afwijzen. Of die misschien hooguit één kindje willen. Dat is een heel slecht teken voor de toekomst. Ook in Nederland zijn er, naast ongewild kinderloze stellen, steeds meer mensen die geen kinderen willen of het uitstellen tot het te laat is.
Niet waard

Dat dit op den duur allerlei problemen geeft, weet iedereen: vergrijzing, afnemende bevolking, economische instabiliteit... Deze dingen worden gezien als problemen van de overheid, maar als we eerlijk zijn moeten we erkennen dat we er met z’n allen verantwoordelijk voor zijn. Als wij kiezen voor heel weinig of geen kinderen, is dat een keuze die een hele maatschappij raakt. Uiteindelijk is het zelfmoord van een volk.

Dit klinkt misschien erg ver gezocht en overdreven nationalistisch, maar je kunt toch moeilijk zeggen dat je blij bent Nederlander te zijn als je vervolgens niet bereid bent je steentje bij te dragen aan het voortbestaan van dat volk. Natuurlijk, er kunnen veel redenen zijn waarom het echt niet verstandig is om kinderen te krijgen. Maar als die redenen er niet zijn en men kiest er toch voor om geen kinderen te willen, dan zeg je daarmee ook dat wat jou betreft jij, je familie en je volk niet de moeite van het voortbestaan waard zijn.

Geen optie

Als christenen zullen we bovendien moeten erkennen dat het krijgen van kinderen in de scheppingsorde is vastgelegd. Zeker, ik geloof dat we verantwoordelijk zijn voor keuzes over de hoeveelheid kinderen die we goed kunnen opvoeden en de tijd waarop we deze het beste kunnen ontvangen. Maar tegelijk staat het buiten kijf dat het aangaan van een huwelijksrelatie en het voortbrengen van kinderen onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Onvruchtbaarheid of situaties waarin het krijgen van kinderen onverstandig zou zijn, zijn niet de norm, maar een teken van de gebrokenheid van de schepping. Vaak veroorzaakt dit veel verdriet. Ik denk niet dat je onder normale omstandigheden kunt zeggen dat kinderen krijgen een optie is. Het is eerder een roeping.

Als een maatschappij de norm van een normaal gezin afwijst – een gezin waarin twee ouders een aantal kinderen opvoeden – en ervoor kiest om als norm te stellen dat iedereen zelf maar moet uitmaken wat hij prettig vindt, dan zal dat grote gevolgen hebben voor onze samenleving. Veel mensen zullen dan de basale sociale vorming van een gewoon gezin missen en het is maar de vraag of er voor iedereen genoeg manieren zijn om die vorming elders te krijgen.

Nogmaals, er zijn genoeg omstandigheden denkbaar waarin gebrokenheid geaccepteerd moet worden. Een gewoon gezin is niet altijd haalbaar. God kan ook door die omstandigheden werken en in die gebrokenheid iets moois creëren. Maar als we het stichten van een gezin bewust afwijzen, is dat een tragedie, waardoor we zelf belangrijke vorming missen en de maatschappij tekortdoen.

Kim ter Berghe

Kim ter Berghe is missiologe en werkt in Oost-Azië.