Iedereen van harte een goed en gezegend nieuwjaar toegewenst! Het is alweer begin januari en er is weer veel gebeurd! Fijne dingen, mooie dingen, maar ook nare dingen. De kerstdagen zijn hier rustig verlopen, wel heel anders dan in Nederland hoor! ’s Avonds, 24 december, kwam een groepje meiden bij ons kerstliederen zingen. Wij dachten: gezellig, dan komen ze met de gitaar en dan geeft iemand een lied op en dan zingen we die! Maar ze kwamen binnen, heel gezellig en leuk, dat wel, maar ze gingen gelijk in een mooie kring staan en zongen een lied voor ons.
Familiedagen 29, 30 en 31 oktober
Familiedagen is hét evenement voor jong en oud, vol activiteiten, workshops en entertainment. Geniet samen van een onvergetelijke dag vol plezier, inspiratie en gezelligheid!
En daarna deed een van de meiden een gebed. Ze bad voor onze familie in Nederland. Ze dankte God omdat wij hier zijn en vroeg of Hij ons kracht en sterkte wil geven als we het moeilijk hebben. Hierna wenste ze ons allemaal ‘Merry Christmas’ en toen gingen ze naar de volgende kamer van de vrouw uit Amerika. Wij waren heel erg verbaasd, maar ook erg dankbaar en blij! Het was heel erg bijzonder! We werden nog uitgenodigd om tot twaalf uur te komen zingen en bidden boven in een lokaal. Dit hebben we uiteindelijk niet meer gedaan, maar het was echt hun gewoonte om dit zo te doen en ook dus om na twaalf uur iedereen een Merry Christmas toe te wensen!
De eerste kerstdag was net als de zondag, twee diensten in de Chapel. We hebben zelf een preek geluisterd, samen met de andere twee meiden uit Nederland. Ook hebben we fijn kerstliederen gezongen met elkaar!
Op 28 december zijn we met ongeveer 30 meiden tussen de twaalf en zestien jaar naar de farm (boerderij) geweest! Het Michael Job Center heeft een eigen farm waar het eten voor de kinderen wordt verbouwd. We gingen in de schoolbus met z’n allen: het was echt een feest voor de meiden! Oh, wat genoten ze onderweg! Ze zongen, lachten, riepen en schreeuwden naar buiten als er jongens voorbij kwamen! Of als de bus over een hobbelig pad moest en een beetje scheef ging, dan gilden ze het uit! Iedereen was uitgelaten en vrolijk! Heerlijk om te zien!
Bij de farm aangekomen gingen we eerst aan het werk. Een gedeelte van het land moest worden ontdaan van een soort gras, heel lang met witte bloemetjes en makkelijk om eruit te trekken. Enkele meiden leken hier niet veel zin in te hebben en bleven wat achter. Echter, zij werden er al gauw alsnog bij geroepen met de woorden “wie niet werkt zal niet eten!” ? En inderdaad, daarna gingen we het eten klaar maken. Alles werd geplukt en gesneden. De meiden mochten, terwijl een aantal hiermee bezig was, kokosnoten eten zo veel als ze wilden en maïskolven. We hoorden heel de tijd de meiden roepen: “Ik wil niet meer weg, ik wil hier voor altijd blijven!” Nu, dat begrepen we wel! Kokosnoten, maïskolven, lemon vruchten, chilli, suikerriet, bananen... alles was er in overvloed en konden ze eten en meenemen! De meiden genoten echt, en wij natuurlijk ook ;-) Het werd wat laat voor we klaar waren met eten koken en eten, maar dat gaf niet. We hadden nog één onderdeel en dat was de bananenplantage en daarna zouden we naar huis gaan. Met heel de club liepen we naar de plantage, dat was niet zo ver!
We dachten eerst dat we deze alleen gingen bezichtigen, maar een gedeelte van de plantage moest plat gemaakt worden. Dus weer aan het werk! Met z’n allen duwen, trekken, schudden en jawel: daar vielen de eerste bananenbomen om. Het was wel duidelijk waarom ze omver moesten: heel veel waren oud en verdord. Soms leek dit vanaf buiten niet zo en dan maakte je je klaar om een grote duw te geven. Maar de boom was slap en alleen nog maar vol van sap, met als gevolg dat je zelf met de boom mee viel en als het tegenzat het sap uit de boom over je heen kreeg. Dit overkwam eerst Petra. We waren met z’n vieren (de Nederlandse meiden) aan een rij bezig. Er waren opdat moment geen anderen in de buurt. Petra had een flinke boom vast, we keken al vol bewondering en zij zou één keer heel hard trekken, en… boem, daar lag ze opeens op de grond, half onder de boom. Een enorm grappig gezicht en we moesten ook heel erg lachen; Petra ook, gelukkig! Ze heeft er enkel een aantal schrammen en builen aan over gehouden en mij overkwam ongeveer hetzelfde. Alleen: ik viel in het sap van de boom, wel zachter, maar ik stonk echt heel erg! Dat was nu echt een geur van iets wat rot is! En het effect was natuurlijk ook dat we als vier meiden ongeveer vijf minuten krom lagen van het lachen!
Trouwens over dat vallen... In de eetzaal hebben ze tegels, dat maakt natuurlijk makkelijk schoon! Na het eten heeft een aantal meiden de vaste taak om de vloer en de tafels schoon te maken. Ze nemen een emmer vol water en met hun hand gooien ze de vloer en de tafels nat.
Laatst bracht ik wat borden en een emmer halfvol saus terug naar de keuken. Dit was over, nadat we eten bij de zieke kinderen hadden gebracht. Ik denk dat jullie al aanvoelen wat er nu gaat komen, Toen ik langs de eettafels liep richting de keuken, gíng ik, eerst schuivend, maar toen zat ik toch plat op de grond. Een herrie! Zowel van vallende borden (lege hoor!) als van lachende meiden die op dat moment nog in de eetzaal waren! En of dat nog niet genoeg was, haalde ik ook pas een nat pak toen ik in het hostel op dezelfde manier uitgleed. Alleen nu over het water dat uit de watermachine gedropen was en inmiddels een plas was geworden. Deze keer moest de pan rijst het ontgelden. Gelukkig was er nog net genoeg in de pan gebleven voor de zieke kinderen! Maar jullie moeten niet denken dat alleen ik val of uitglijd. Laatst kwam Petra de kamer binnen, heel haar rok en shirt van achter nat! Ook zij had een prachtige slide gemaakt bij de waterfilter! Ik vond het eigenlijk wel jammer dat ik er niet bij was geweest, had het wel willen zien! In ieder geval gelukkig dat we er allebei nog steeds om kunnen lachen en de meiden van hostel ook natuurlijk!
Oud en nieuw verliep heel rustig, ze doen er eigenlijk zowat niet aan! Wij hebben 90 kaartjes gemaakt, papiertje dubbelgevouwen (A6 formaat), voorkanten getekend. Binnenin een wens, onze namen en een fotootje van ons vieren, (halve foto formaat). Dat hebben we op 1 januari om half twee bij al de kamers (90 dus) onder de deur geschoven! De volgende dag kregen we niet heel veel reacties, dus we dachten: huh, was het misschien heel gek? Maar nee, tegen het einde van de dag hebben we allemaal kaartjes en posters teruggekregen! Zo mooi, dat was hun manier dus om te bedanken!
Met oudjaarsavond zijn we als vier (Nederlandse) meiden gezellig bij elkaar gaan zitten op onze kamer. Een van de meiden had onlangs in een pakketje aardappelpuree gekregen, dat had ze speciaal voor deze avond bewaard, wij hadden kerstkransen bewaard, die had Petra in een pakketje gehad. De dag daarvoor mochten we het centrum even uit om te winkelen, van tien tot twaalf, en toen hebben we worteltjes gehaald, een pak mango(!)sap, bananen, tomaatjes.
Petra had ook nog waxinelichtjes uit een pakket, en chocomel! En het was toch allemaal heerlijk! We hebben gesmuld en het was echt super gezellig! We hebben met elkaar nog een meditatie gelezen en wat psalmen en liederen gezongen. Om elf uur zijn Petra en ik naar een prayer gegaan van een groepje meiden. Ik heb dat, dacht ik, laatst geschreven. Dat is dat groepje waar we één keer eerder geweest zijn. Ze doen dat elke dag, vanaf vier uur 's middags. Heel mooi! Ze begonnen eigenlijk om tien uur, maar twee uur lang zingen (liederen die je niet kent) zagen we niet zo zitten, dus zijn we later gegaan. Maar het ging heel anders dan we dachten.
Toen we binnenkwamen waren ze met een spel bezig, één meisje was geblinddoekt, de volgende stond met de rug naar die persoon toe en dan stond er weer een persoon die de geblinddoekte kon zien. Dus in een rijtje van drie: de geblinddoekte moest een streep op een bepaalde plek op het bord zetten, de persoon die de geblinddoekte kon zien gebaarde aan degene die haar niet kon zien welke kant ze op moest, en deze riep het dan weer hardop! En aan het einde vertelde het meisje dat deze prayer altijd voorbereidt, dat ze hier wat mee wilde zeggen. Ze vroeg of de meiden de stem wel konden horen van de persoon die hun leidde, door al het geschreeuw van de anderen. Daarna volgde de vraag: horen wij door al het lawaai van deze wereld Gods stem nog wel? Echt heel mooi! Hierna hebben we nog wat gezongen. We moesten ook nog twee minuten stil zijn om alle verkeerde dingen van het afgelopen jaar te overdenken. Ook kregen we een papiertje met een Bijbeltekst. Dit was geen tekst die zij gaven, maar een tekst die je van God persoonlijk kreeg voor het nieuwe jaar, dat zeiden ze erbij! Petra en ik waren echt heel blij dat we gegaan waren, echt heel mooi om zo hier het nieuwe jaar in te gaan!
’s Morgens op 1 januari hebben we de kinderen laten verven. En dat was echt heel erg leuk! We denken dat er wel 90 kinderen zijn geweest. We deelden papieren uit, bakjes water en bakjes met vingerverf. Van groot naar klein gingen ze in groepjes aan de slag. We kregen van veel kinderen een plaat die ze voor ons hadden gemaakt, lief hé! Gisteren kregen we nog meer leuke kaarten, ook een hele grote poster! Als "dank je wel" voor het oud en nieuwkaartje dat we bij de kinderen onder de deur hadden geschoven! Echt hartverwarmend!
Ik zei in het begin: er zijn ook nare dingen. Zoals jullie weten zou ik een half jaar naar India toe gaan. Echter, ik had in Nederland een visum gekregen voor slechts drie maanden. Dit kwam door een nieuwe regel van de ambassade die 14 september ingegaan was. Maar ze hadden de optie meegegeven dat ik na drie maanden een nieuw visum zou kunnen halen in Nepal!
Inmiddels zijn er weer nieuwe regels en na veel uitzoekwerk, zowel bij de ambassade (via de visumdienst) in Nederland als de ambasade in India, heb ik definiteif doorgekregen dat ik echt niet langer kan blijven en dus en februari naar huis moet. We zijn nu bezig met een nieuw plan om toch voor iedereen nog wat te regelen. Het zal misschien toch nog wel eens moeilijk of lastig zijn, maar we mogen het allemaal bij de Heere brengen en dan is het goed hé!
Een hartelijke groet uit India,
Marijke
kindertehuisindia.waarbenjij.nu
Met enkele vriendinnen uit Kootwijkerbroek en omgeving doet Marijke de Pater uit Ede een half jaar vrijwilligerswerk in een kindertehuis in India, namelijk het Michael Job Centre. Marijke zal voor Refoweb met enige regelmaat een column verzorgen. Lees hier de eerste column.
