Het overlijden van Judith

Renske Bakker | 2 reacties | 12-10-2009| 16:00

MUKONO – Goed en slecht nieuws vanuit kindertehuis Noah’s Ark in Mukono, Uganda. Eindelijk is de medische kliniek klaar en komen er ook zieken uit de omgeving om hulp te vragen. Van een stormloop op de kliniek is nog geen sprake. Dat schrijft Renske Bakker in haar laatste nieuwsbrief. Op dit moment is Renske voor een korte periode in Nederland omdat haar jongere broer ernstig ziek is. Hieronder haar verslag, waarin opnieuw melding wordt gemaakt van het overlijden van een klein kindje in het tehuis.

Op 31 augustus kregen we een telefoontje van de politie of we een kindje konden komen halen. Een jongetje van ongeveer vier weken oud. Hij was ergens langs de kant van de weg gevonden in een plastic zak. We weten dus verder niets over hem. Hij ziet er goed verzorgd en gezond uit. Het is een supermooi jongetje, die we de naam Thomas hebben gegeven.

Woensdag 9 september kwam Levi. Een jongetje die achtergelaten is in een bar in Mukono. We hebben hem geschat op vier maanden. Ook van hem is verder niets bekend, maar wij zijn heel blij met dit mooie kereltje.

Hoe het is met...

Caleb heeft nog steeds zeker een keer per maand last van longontsteking. Inmiddels reageert hij superslecht op antibiotica. Het beste zou zijn als hij antibiotica kon krijgen via een infuus, maar omdat zijn vaten heel slecht zijn lukt dat niet. Hij krijgt nu combinaties van meerdere antibiotica in siroopvorm, wat gelukkig helpt. Maar het is een hele zorg, want dat kun je niet altijd blijven doen. De laatste weken ben ik vaak met hem naar de aidskliniek geweest. De laatste keer was men wel aardig tevreden en uit de TB-test die we hebben gedaan blijkt dat de medicijnen daarvoor aanslaan. Ondanks alles blijft hij rondlopen met een brede gulle lach. Dat is prachtig om te zien.

Met de drieling Ezra, Fred en Raymond gaat het echt goed nu. De TB-medicijnen slaan gelukkig aan en ze groeien goed. Hopelijk kunnen we dan echt binnenkort Ezra en Fred laten opereren, vanwege hun verbrandingen.

Bernard doet het ook ontzettend goed. Ondanks dat hij destijds zo zwaar ondervoed was en nog steeds de grootte heeft van een kind van anderhalf (hij is 3 jaar) is hij zijn schade zo aan het inhalen. Hij loopt inmiddels en begint ook steeds meer te praten. Het is mooi te zien hoe hij steeds meer zijn eigen plekje krijgt in het kinderhuis.

Geofrey had een paar weken geleden last van een heel harde buik. Nu blijkt dat hij ook TB heeft in zijn lever en darmen en hoogst waarschijnlijk ook in andere organen. Hij is al aan TB-medicijnen, dus dat moet verder zijn werk doen. Binnenkort moet ik weer met hem terug naar het ziekenhuis voor zijn liesbreuk. Hopelijk gaan ze snel dat opereren, want het wordt steeds erger.

De kliniek

Het heeft even geduurd voordat het zover was, maar eindelijk is de kliniek gestart: Noah’s Ark Family Clinic. Zaterdag 5 september kwamen ’s morgens de ouders/verzorgers van de school-kinderen uit de omgeving. Zij kregen te horen dat we nu ook een kliniek hebben en wat we hen te bieden hebben. Omdat de mensen in de omgeving erg arm zijn en dus niet kunnen betalen met geld, mogen ze betalen met kippen, groenten of andere etenswaren. Zodat ze toch geholpen kunnen worden. Daarna was de officiële opening. We hebben nu een week gedraaid en het is wel superleuk hoor. Er komen nog niet heel veel patiënten, maar dat komt vanzelf. Mensen die geweest zijn vertellen het verder in de dorpjes om ons heen en zo komen er langzaamaan steeds meer patiënten.

Patient uit de village krijgt een prik

Het personeel bestaat uit: receptioniste Kevin, verpleegkundige Jessica, dokter Grace, schoonmaakster Winnie. Zelf zit ik op het laboratorium. De dagen dat ik met kinderen toch naar de stad moet voor andere onderzoeken die wij niet kunnen doen neemt Brad (vaste medewerker uit Amerika) mijn plek over. Hij doet dan de belangrijkste testen, zoals m.b.t. malaria en hiv. We zien vooral veel malaria hier. Dat is toch wel ziekte nummer één. Daarnaast hebben we een klein jongetje gehad van zeven maanden die ernstig ziek is. Hij zag er zo ontzettend slecht uit en na bloedonderzoek bleek dat hij hoogstwaarschijnlijk leukemie heeft. Grace heeft hem doorgestuurd naar een ziekenhuis, omdat hij ook echt een bloedtransfusie nodig had. Maar dat zijn toch wel hele moeilijke gevallen, want eigenlijk weet je dat zo’n kind het niet gaat redden. En dan is het ook nog eens hiv-positief. Op zo’n moment sta je echt machteloos, je kunt echt niets verder. Dit is echt een van de moeilijkste kanten van het leven in Uganda.

Ik wil iedereen ontzettend bedanken voor alle cadeautjes die meegegeven zijn aan mijn moeder. Het was overweldigend! Kleertjes voor Zefanja, boeken, stroopwafels, speelgoed, enz. Te veel om op te noemen. Het deed ons zo goed te zien dat iedereen zo meeleeft. Dank u wel!! Met ons gaat het verder goed. Het bezoek van mijn moeder en broers Geert en Joost was su¬pergezellig. We zijn veel met elkaar weggeweest. Ze vonden het helemaal fantastisch met Zefanja.

Een paar weken geleden heb ik een moedervlek weg moeten laten snijden, omdat die aan het groeien was en telkens ging bloeden. De dokter was er niet positief over, maar gelukkig waren de uitslagen daarna goed en is er niets ernstigs aan de hand.

Zefanja is de laatste tijd echt zo gegroeid. Hij geeft inmiddels ook zelf aan wanneer hij naar de wc moet. Ideaal, hoewel hij af en toe het toch wel mooi makkelijk vind om alles gewoon te laten lopen. Praten doet hij ook zo veel, Engels en Nederlands door elkaar. Maar pas vroeg ik wat en toen kreeg ik antwoord terug in het Ugandees. Dan sta je wel even raar te kijken. Dat heeft hij vast van een van de aunties geleerd. Het was wel heel komisch, vooral met die ondeugende blik in zijn ogen erbij.

Op 27 april kregen we een prachtige tweeling van bijna drie weken oud: Judith en Manasse. De moeder was een paar dagen daarvoor overleden en de vader wist niet hoe hij voor ze moest zorgen. Met Manasse was gelukkig alles goed. Hij zag er prima uit en woog 3,3 kilo. Judith woog maar 1,9 kilo. Omdat ze zo klein was heeft ze eerst een poosje in de couveuse gelegen. De dag nadat ze gekomen was werd ze ziek. ’s Avonds had ze ineens 40,7 graden koorts. Het bleek dat ze een stafylokokkeninfectie had. Een maand lang heeft ze verschillende antibiotica gehad omdat niet alles aansloeg.

De eerste weken sliep Judith bij Zefanja en mij in huis. Mede omdat ze ’s nachts medicijnen moest via het infuus. Weken waar Zefanja en ik ontzettend van genoten hebben. Heerlijk zo’n klein baby’tje in huis om voor te zorgen. Daarna ging het heel even goed met Judith en ze begon wat te groeien. Maar toch werd ze weer ernstig ziek. Het leek een aflopende zaak. Dankzij het zuurstofapparaat wat we in huis hebben heeft ze het toen gered. Ze kreeg weer een infuus met antibiotica en een sonde en knapte weer op.

Helaas, eind juni ging het weer bergafwaarts. Judith had veel last van diarree, de koorts was weer terug en in een paar dagen tijd was ze bijna 300 gram afgevallen (ondanks dat ze eten via de sonde kreeg). Omdat de dokter niet meer wist wat te doen, moesten we maar naar het ziekenhuis. Dus ben ik met haar naar het Internationale Ziekenhuis in Kampala gegaan. Op de EHBO werd al snel verteld dat Judith opgenomen moest worden. De eerste dagen ging het redelijk. Ze moest veel vocht binnen krijgen, omdat ze behoorlijk uitgedroogd was. Ook kreeg ze weer antibiotica, maar daar waren ze snel mee gestopt. Ze had al zoveel antibiotica gehad, waardoor alle goede bacteriën in de darmen waren gedood. Door weer antibiotica te geven zou ze last blijven houden van diarree. Ook moest ze over op sojamelk of yoghurt. Maar yoghurt vond haar maagje toch echt niet fijn, dus kreeg ze sojamelk. Na vier dagen ging het de goede kant op. De koorts was weg en de diarree was over. En ze was weer terug op haar oude gewicht (3140 gram). Na een week mochten we weer naar huis. Het was een intensieve week, maar ook een week die ik als heel bijzonder heb ervaren. Het is zo bijzonder dat je er voor zo’n kindje kan en mag zijn. Ik heb die week ontzettend genoten van Judith. Ondanks dat ze zo ziek was, kreeg je een gulle lach van haar. En brabbelde ze gezellig terug als je tegen haar praatte. Die momenten vergeet je nooit meer.

De eerste dagen nadat ze uit het ziekenhuis kwam ging het gelukkig goed. Ze sliep ’s nachts weer bij ons en dat ging prima. Daarna ging het weer wat minder. We hadden haar weer een sonde gegeven, want het drinken koste haar teveel energie. Woensdagmorgen 8 juli zag ze er slecht uit. Ze was ook weer afgevallen en woog nog maar 2,8 kilo. Ze zag er moe uit en we besloten niet naar het ziekenhuis te rennen omdat ze het niet zou redden. De reis zou teveel voor Judith zijn. Ik had haar bloed onderzocht en het bleek dat ze weer een bacteriële infectie had. Ze moest weer een infuus met antibiotica en medicijnen om de bloedvaten wijder te maken. Maar het infuus erin krijgen viel niet mee. Haar handjes, voetjes, mondje, alles was koud. Uiteindelijk lukte het om een infuus in haar hoofdje te doen. Ook werd de ademhaling steeds zwaarder, dus weer aan het zuurstof.

Helaas mocht dit alles niet meer helpen. Ze ging steeds verder achteruit. De hele middag en avond hebben we bij haar bedje gezeten en langzaamaan zagen we het leven uit haar weg gaan. Rond half 11 die avond moest Judith de strijd opgeven. Zij en wij hebben de strijd verloren. Donderdags hebben we met alle aunties en kinderen een afscheidsdienst gehouden. Dat was bijzonder en fijn om het met elkaar af te sluiten. Vrijdags kwam de vader het lichaampje halen en is Judith begraven in het dorp waar ze vandaan kwam.

We hebben ontzettend veel zorgen gehad om dit kleine meisje. We hebben zo gevochten voor haar leventje en Judith nog het meest. We mogen weten dat Judith Thuis is. En toch is het nog steeds zo onwerkelijk. Het kleine mooie meisje met haar lieve glimlach is er ineens niet meer. Er valt een hele zorg weg. Het roept ook weer zoveel waarom-vragen op. Het doet pijn weer een kindje te moeten missen.  Judith is slechts 3 maanden oud geworden.

Renske Bakker werkt in Mukono, Uganda voor Noah's Ark Childrens Ministry Uganda (NACMU). Voor het medisch centrum van Noah's Ark bouwt ze mee aan het laboratorium. Dit medisch centrum is nodig om zieken uit het kinderhuis en uit de regio te kunnen helpen.