Invasie in Libanon

| 1 reactie | 30-09-2024| 22:06

In augustus zijn Ernst en Johanna Boogert met hun 5 kinderen voor CAMA Zending uitgezonden naar Jeruzalem (Steun hen!). De brute massamoord van Hamas op 7 oktober 2023 zet ook hun leven op z’n kop. Ernst blogt vanuit de heilige stad welke gevolgen zij dagelijks ondervinden. Hieronder deel 3.

Invasie in Libanon[30 september 2024]

De langverwachte invasie van de IDF in Libanon lijkt nu echt aanstaande te zijn. De afgelopen weken zijn er meerdere bataljons met reservisten opgeroepen (waaronder enkele reservisten uit onze gemeente). De berichten wijzen erop dat Israël een invasie als enige mogelijkheid ziet om de veiligheid in het noorden permanent te kunnen waarborgen. (De laatste berichten zijn dat de invasie vannacht of morgen al zou kunnen beginnen.)

Zo’n 60.000 burgers zijn sinds de oorlog begon geëvacueerd uit het grensgebied. Netanyahu heeft de afgelopen weken steeds aangegeven dat terugkeer het doel is van de strijd tegen Hezbollah. Zoals jullie ongetwijfeld in het nieuws hebben gevolgd heeft Israël Hezbollah de afgelopen weken zware slagen toegebracht. De invasie zal erop gericht zijn om Hezbollah zo veel mogelijk te verslaan om zo Libanon te dwingen geen ruimte meer voor hen te bieden.

Een dergelijke oorlog roept veel vragen op. Naast alle verwoesting en onbedoeld verdriet zal het ook aan Israëlische zijde tot gevallenen leiden. Waarom dan deze invasie? Vanuit het perspectief van Israël is er ‘eindelijk’ een goede reden om Hezbollah aan te pakken (Hezbollah heeft het afgelopen jaar ongeveer 10.000 raketten op Israël geschoten). Men heeft zich daarop jarenlang voorbereid, net als Hezbollah zich jarenlang heeft voorbereid om Israël te vernietigen. Wanneer Israël nu niet doorpakt geeft men Hezbollah de gelegenheid om zich te herstellen waardoor de bedreiging doorgaat en de veiligheid in principe nooit gegarandeerd kan worden. Het gaat dus echt om de lange termijn: wat betekent de huidige situatie voor de toekomst van Israël over 10, 20, 30 jaar?! Mede door 7 oktober weet men dat men een militaire dreiging direct aan de grens niet meer kan en mag dulden.

Wat betekent een mogelijke invasie voor ons hier in Jeruzalem? In eerste instantie zullen we weinig tot niets merken. Mensen die we kennen (waaronder bijvoorbeeld een buurman uit de straat van een groot gezin) worden opgeroepen, maar daar blijft het bij. Mogelijk zullen we in de schuilkelder moeten wanneer het raketalarm afgaat. Tegen onze verwachting in is dat de afgelopen weken nog niet gebeurd. Wel zijn er raketten op 15 en 30 kilometer afstand gevallen, maar niet dichterbij. Waarschijnlijk zal Hezbollah proberen om raketten te blijven schieten en daarom blijven we alert.

Omdat we dicht bij de Oost-Jeruzalem wonen (de Arabische wijk begint aan de overkant) heeft de politie besloten om veiligheidscamera’s op te hangen waardoor ze permanent kunnen meekijken met wat er in onze buurt gebeurt. Voor sommige buren is dit een opluchting hebben we gemerkt. Zelf hebben we niet direct vijandelijkheden in de buurt waargenomen, maar kwaad kan het natuurlijk niet. Hoe de situatie op de Westbank en in Oost-Jeruzalem zich zal ontwikkelen is voor ons moeilijk in te schatten. Tot nu toe is het hier rustig gebleven. Wel weten we dat de politie er bovenop zit en wanneer de dreiging toeneemt merken we dat vaak het eerst aan het feit dat de politie weer met drones rondvliegt boven het dal voor ons huis.

Naast onze dank aan de Heere die overduidelijk zijn beschermende hand over Israël biedt, zijn we onder de indruk van het veiligheidssysteem hier in Israël. We realiseren ons dagelijks dat door de inspanningen van het leger en de politie we ons leven hier min of meer ongehinderd voort kunnen zetten. Wat echter heel erg opvalt is dat er door de vele raketten nauwelijks gewonden en doden vallen. We ervaren dat als een groot wonder.

Dubbel aan de hele situatie is dat we ook bekenden in Libanon hebben wonen. Zij beleven deze oorlog van een heel andere kant, in een land waar nauwelijks tot geen bescherming is tegen de aanvallen van Israël. Ondanks dat Israël zo veel mogelijk precisie aanvallen uitvoert gericht tegen terroristen, moet dat toch angstaanjagend zijn. We hopen en bidden dat dit alles snel voorbij zal zijn.

Ondanks de blijvende zorg rond de oorlog beleven we dagelijks mooie dingen. Vandaag vieren we met onze Simon zijn 10e verjaardag en morgen hopen we met zijn vrienden zijn verjaardagsfeest te vieren. Het CAMA team en alle activiteiten die we doen geven vreugde en dankbaarheid. Voor zoveel mensen hebben we al een verschil kunnen maken! Niet alleen materieel, maar ook mentaal en geestelijk. De toeloop op de Alliance begraafplaats (waar ik als beheerder nu elke ochtend ben) neemt toe en dagelijks heb ik daar de meest bijzondere ontmoetingen. We mogen en moeten hier zijn en we zijn dankbaar dat we voor velen een bemoedigend woord vanuit de Bijbel hebben mogen spreken.

Aanval Iral lijkt voorbij (14 april)

De aanval van Iran lijkt voorbij te zijn. We hebben zelfs na middernacht nog een paar uur kunnen slapen. Eigenlijk is iedereen een beetje verbaast hier dat vrijwel alles uit de lucht is geschoten; vaak nog voordat ze het Israëlische luchtruim in konden vliegen. We zijn er bijzonder dankbaar voor, zeker wanneer je naar de cijfers kijkt: 170 drones, 30 kruisraketten en 120 zware ballistische raketten. Vooral voor de laatsten waren we huiverig. God zij dank heeft geen van hen (zover we begrepen hebben) doel kunnen raken. Is dit enkel menselijke wijsheid geweest?!

Zelf ervaren we dat we (en met ons ook velen hier in Israël) meer en meer in afhankelijkheid van God leren te leven. Dit schakelt techniek en technologie niet uit, integendeel! Maar toch geeft het bewustzijn van geborgen te zijn in God meer rust dan alle techniek bij elkaar.

Hoe dan ook zijn we naast God dankbaar dat de overheid hier, maar ook landen als de VS, Engeland en Frankrijk zo accuraat hebben gereageerd en Israël niet hebben laten vallen. Talloze vliegtuigen zijn actief geweest boven Irak en Jordanië om te voorkomen dat raketten ons konden bereiken.

De eerste 4 explosies boven Jeruzalem die we gisteren meldden waren zeer zwaar. We zijn dankbaar dat de stad gespaard is gebleven. Wat nu volgt is onzeker, maar zelf gaan we er vanuit dat Israël deze ‘kans’ (hoe gek het ook klinkt) aan zal grijpen om vitale doelen in Iran uit te schakelen. Ook dat zal weer reacties uitlokken waarmee dit eerder als een ‘begin’ en ‘verdere escalatie’ van het conflict moet worden begrepen. Niet voor niets heeft de overheid gisteren alle scholen gesloten tot nader bericht. Hoewel de Pesach vakantie net begonnen is (2 weken) is dat toch weer een teken aan de wand: we bevinden ons in een nieuwe fase.

We maken het goed en de kinderen zijn net uitgerust wakker geworden. We blijven voorlopig in de buurt van ons huis. Dank voor alle gebeden die vandaag door jullie in talloze kerken in Nederland, maar ook thuis opgezonden worden voor Israël en voor ons. Het sterkt ons meer dan we kunnen zeggen.
 

5 maanden na Hamas-aanval (9 maart)

Inmiddels wonen we alweer meer dan een half jaar in Israël waarvan ruim 5 maanden na 7 oktober. Wat gaat de tijd toch snel! De oorlogssituatie blijft voor ons gelijk in ons doen en laten. Er lijken momenteel wat berichten te circuleren dat er mogelijk in deze maand extra onrust kan komen omdat daartoe wordt opgeroepen tijdens de ramadan. Wij kunnen dat op dit moment niet bevestigen. In onze buurt is het nog steeds erg rustig.

Vorige week had Ernst met twee Arabische overburen een goede conversatie. Ze hebben momenteel nauwelijks werk, omdat er geen toerisme is. Ook zij zien uit naar het einde van de oorlog. De wijk naast ons heet Abu Tor en is grotendeels Palestijns. We kunnen zonder problemen door de wijk rijden. Vorige week ben ik er samen met een vriendin nog doorheen gewandeld. Zij wilde graag ons gezin trakteren op pizza en de beste pizza’s komen daar vandaan (aldus de kinderen).

Het is voor ons lastig om elk bericht dat jullie op de NOS zien te weerleggen. Maar het gebeurt regelmatig dat er via dit nieuwsforum misleidende of onjuiste informatie wordt gegeven over de situatie. Helaas wordt dit niet gecorrigeerd wanneer blijkt dat de situatie anders was. Weet dat er ook andere nieuwskanalen zijn. Het is voor ons een te grote klus om hier steeds actief op te reageren.

In Gaza wordt elke dag nog gevochten en ook afgelopen week wist Hamas na vijf maanden nog steeds raketten Israël in te sturen. Momenteel komen er bijna elke dag raketten vanuit het noorden Israël binnen. De situatie lijkt daar verder te verslechteren, hoewel er nog steeds geen sprake is van een volledige oorlog of invasie. Voor ons en voor de mensen hier wordt het steeds moeilijker om in te schatten hoe het vervolg van de oorlog eruit zal zien. Om ons heen merken we echter duidelijk dat mensen verwachten dat het niet snel voorbij zal zijn en dat er nog een moeilijke tijd voor ons ligt. Zelf weten we dat onze toekomst hier in de handen van God ligt. Dat geeft rust te midden van de onzekerheid.

Nog een maand en dan heb ik mijn eerste taalblok afgerond. We zijn nog aan het nadenken over het vervolg van de taalstudie. Er komt een vervolgcursus aan waar Ernst mogelijk ook bij aan gaat haken. Deze zal 3 ochtenden per week zijn en niet 5 zoals nu.

In ons dagelijks leven mogen we hulp bieden aan mensen die het erg moeilijk hebben. Steeds brengt God nieuwe mensen op ons pad. Met de beperkte middelen die we hebben proberen we te doen wat we kunnen. Soms kunnen eenvoudige dingen als het uitnodigen voor de Shabbatsmaaltijd een verschil maken. We mogen duidelijk merken dat God deze mensen niet vergeet en dat hij hun bidden hoort. De afgelopen weken hebben we een aantal bijzondere dingen mee mogen maken. Bijvoorbeeld dat iemand een baan mocht vinden na maanden werkeloos geweest te zijn. Het mooiste is als mensen hun weg terug naar God vinden, soms na een leven vol teleurstelling. We zijn dankbaar om daarin een schakel te zijn. God werkt, Hij gaat door, wat een zegenrijke werkelijkheid.

De strijd gaat door (17 februari)

Samen met de kinderen maken we het goed. Jeruzalem is rustig; te rustig voor Jeruzalem... Normaal zijn er veel toeristen en die zijn er nu hoegenaamd niet. In plaats daarvan zijn er veel vrijwilligers van over de hele wereld, die elke week arriveren en voor enkele weken of maanden vrijwilligerswerk doen in de landbouw of de fruitteelt. Er wordt veel, heel veel gedaan door deze vrijwilligers. Zo worden er elke dag duizenden sandwiches gemaakt voor soldaten en geëvacueerde families. Er wordt kleding en uitrusting geleverd voor de soldaten. Ik zou hier een lange lijst kunnen opschrijven... 

Misschien denk je, maar waarom… Kan de overheid dat niet doen? De overheid doet veel, maar de situatie vraagt teveel van hen en gezond voeding is essentieel om goed te functioneren. Daarbij is het een geweldige steun voor de soldaten en het Joodse volk dat er vrijwilligers komen die speciaal nu komen om te ondersteunen. Mensen zijn echt regelmatig tot tranen geroerd.

Helaas gebeuren er nog steeds aanslagen door extremisten. De laatste weken zijn er enkele steekpartijen geweest. Zelfs een jongen van 14 jaar nam een mes mee, stapte op een militair af en begon op hem in te steken. Dit gebeurde weliswaar ook voor de oorlog, maar nu is het steeds meer de realiteit. We hebben elke dag bewaring nodig, dat realiseren we…

Daarnaast heeft het noorden elke dag te maken met tientallen inkomende rakketen vanuit  Libanon waar Hezbollah zich ophoudt in het grensgebied met Libanon. Deze week zorgde dat voor negen gewonden en een dode.

En zo gebeuren er dus dagelijks vanaf 7 oktober aanvallen vanuit Gaza en in het noorden. Israël vecht om zijn bestaansrecht en zal niet rusten, totdat dit gegarandeerd kan worden voor het Joodse volk. Vanuit vele plaatsen wordt Israël bedreigd. De zaak aangespannen door Zuid-Afrika is daar ook een schrijnend voorbeeld van. 

De strijd is Gaza gaat door. Twee oudere mannen die gegijzeld waren, kwamen deze week terug. Zij zaten gevangen in Rafah en zijn middels een extreem moeilijke actie bevrijd. Het blijkt dat Hamas de gijzelaars heeft geplaatst tussen de Gazanen die zich in deze stad bevinden en waarvan de wereld vindt dat Israël het niet binnen mag gaan. Israël zal zich niet laten leiden door het kritiek vanuit de wereld maar zal er alles aan doen om de gijzelaars uit Rafah te bevrijden. Ze zijn dat verplicht aan hun families en de nabestaanden van de gevallenen op 7 oktober en daarna. Bovendien bevinden zich in Rafah de meeste overgebleven leden van Hamas. Het leger is vast besloten om ze te vinden en te verwijderen om een nieuwe 7 oktober onmogelijk te maken.

Tot zover lijkt het alles niet heel bemoedigend. Toch ontvangen wij van God rust, Zijn nabijheid, en ervaren we Zijn goedkeuring over ons zijn in Israël. Elke week hebben we opbouwende en bemoedigende ontmoetingen met mensen die hier wonen. De ervaring is dat we met Psalm 133 kunnen zeggen: ‘Zie, hoe goed het is als broeders eensgezind samenwonen. … Want daar gebiedt de Heere de zegen en het leven tot in eeuwigheid.

Ook was het geweldig dat de afgelopen dagen de voorzitter van onze Thuisfrontcommissie op bezoek kwam samen met zijn zoon. We hebben het als heel fijn ervaren om gewoon aan onze keukentafel onze ervaringen uit te wisselen.

We vragen jullie om het gebed volhardend op te blijven zenden. Laten we schouder aan schouder staan en ons hart en onze handen opheffen tot onze God die mild en overvloedig wil geven aan een ieder die Hem aanroept.
 

De oorlog werkt ontwrichtend op vele vlakken (maandag 15 januari)

De afgelopen weken waren voor ons als gezin rustige weken. De kinderen gingen naar school. We vierden de verjaardag van Cecilia die 4 jaar werd! In de weekenden konden we wandelingen maken of een autorit net buiten Jeruzalem doen en zo genieten van de natuur. En ja we waren zelfs een middag op het strand waar de kinderen een tijdje in de zee konden spelen!

Afgelopen dagen staan in het teken van regen, die erg welkom is in Israël. De kinderen spelen meer binnen maar gelukkig komt de zon toch nog af en toe door wat heerlijk is. Op het moment van schrijven is Ernst volledig uitgeschakeld door de griep. Wilbert en Cecilia hebben het ook kort gehad maar waren snel hersteld.

Graag delen we kort enkele zaken over de oorlog waarin Israël zich bevindt. De gevolgen zijn namelijk enorm groot op vele gebieden van het publieke en sociale leven. Vele duizenden gezinnen zitten al maanden in een hotel, omdat zij niet veilig terug kunnen keren naar hun huizen. Dit brengt grote gevolgen met zich mee voor de ouders en kinderen.

Wanneer we samen naar de Klaagmuur lopen is het een droevig tafereel om te zien dat bijna alle kleine shops in de oude stad gesloten zijn. Dit is een van de vele gevolgen van 7 oktober. De economie loopt hard achteruit, de werkeloosheid stijgt en ook is er de mentale en psychische schade. We merken dit aan zowel de Israëlische als aan de Palestijnse kant. Als we mensen spreken hoor je over angst, boosheid, uitzichtloosheid, frustratie die er gemakkelijk uitkomt. De oorlog werkt ontwrichtend op vele vlakken.

Helaas waren gisteren en vandaag dagen met gevuld met aanslagen. In het noorden, waar dagelijks aanvallen zijn door Hezbollah lieten 2 burgers het leven. En vandaag was er in centraal Israël een ernstige terreuraanslag. Twee Palestijnse mannen wisten mensen met een auto’s te rammen en daarna mensen met een mes neer te steken.

Elke dag is er onrust op de Westbank tussen de Israëlische politie en de Palestijnse mensen die daar wonen. Zo besloten een paar dagen geleden 3 tieners(!) een dorp binnen te vallen, ze waren tot de tanden gewapend met één doel: 7 oktober nogmaals herhalen. Wonderlijk genoeg werden ze opgemerkt en konden ze geen enkele gewonden maken.

De strijd in Gaza gaat onverminderd door. Vandaag plaatste Hamas een laf bericht dat we morgen meer zullen weten over het lot van drie gegijzelden. De beelden die we zagen van de gegijzelden raken ons diep. Hamas blijkt keer op keer een leugengeest uit de afgrond te zijn. En de strijd is dan ook tussen het Licht en de duisternis. Wat een troost te weten dat de overwinning behaald is en dat God niet laat varen het werk van Zijn handen. Hij heeft Israël gemaakt, Hij houdt haar in stand, Hij zal zorgen net als een vader zorgt. Dat geeft toekomstperspectief, al heb ik zeker momenten dat ik meer vragen heb dan antwoorden en ik alleen maar kan roepen en bidden tot God: hoelang nog?!

Lees hier de blogs van 18 tot en met 28 oktober en die van 2 november tot en met 1 december 2023.