Twee zusjes en een (T)rouwkaart

Skofski | Geen reacties | 09-09-2009| 19:44

Daar liggen ze: een stapel enveloppen aan de rechterkant van mijn bureau. Kleurrijke exemplaren en al dan niet snel geopend door een soepele polsbeweging, gevolgd door een fikse haal met een vlijmscherpe briefopener.

Even inventariseren: een uitnodiging voor een bruiloft van een bevriend stel. Maanden van tevoren werd ik door ze gebeld. Fotograaf gezocht, fotograaf gevonden. Mijn Nikon raakte op de trouwdag oververhit.

Een tweede uitnodiging: opnieuw een bevriend stel. Weer een telefoontje: Of ik hun chauffeur wilde zijn. Het jonge stel, van wie één werkt en de ander nog een opleiding volgt, had helaas geen tijd en geld om in de rijvaardigheid te investeren. Het werd die dag, een erg warme en benauwde dag, lekker uitwaaien in een  ouderwetse cabrio uit 1970. 

Er volgde nog een derde en een vierde uitnodiging: nóg een bevriend stel en –voor de verandering– een familielid met wie ik geen contact heb, heeft eveneens besloten om in het huwelijksbootje te stappen. Een vijfde heuglijk bericht kwam via e-mail. Een vriend van mij zal voortaan ook zijn leven delen met de vrouw die hij liefheeft. En mijn agenda vertelt mij dat er bij leven en welzijn in 2010 nóg drie bruiloften op stapel staan.

Allemaal van jonge mensen, tussen de 20 en 27 jaar, vaak nog studenten, sommigen jonger dan ikzelf ben, die het geluk van een partner hebben gevonden en dat gaan vieren. En uiteraard wordt er een zegen over de huwelijken gevraagd.

Geen zorgen: deze 25-jarige is niet wanhopig. Waarom zou ik, als praktisch alleen in christelijk Nederland mensen jong trouwen? En de observatie van iemand, van wie praktisch iedereen in de omgeving trouwt, is ook niet de strekking van dit epistel. Nee, ik had het over enveloppen: de beschermers van gevoelige boodschappen.

Toegegeven: het blijft raar. Vooral als je te maken krijgt met de inhoud van één enveloppe die tussen het aankomende huwelijksgeluk uit sprong. Wit, met een dun, antraciet randje. De boodschap: een oudtante is nèt geen 93 jaar geworden. Zij was de laatste van een generatie in de familie. Zij had een leven gehad, die je naar aardse maatstaven niet bepaald ‘gezegend’ zou kunnen noemen. Zij en één van haar zussen werden door hun stiefmoeder structureel klein gehouden en voor dom versleten. Een andere zus –mijn grootmoeder- vertrok en trouwde, evenals een broer. Twee generaties later mag ik van geluk spreken. Mijn grootmoeder liet zich niet kisten en haar kleinkind laat zich ook niet strikken.

Het leek destijds wel een sprookje, met de twee Assepoesters in één huis. Alleen was er geen sprake van een goede fee. En de prinsen kwamen niet opdagen. Het huisje was te klein en onopvallend om met een wit paard langs te galopperen. En van glazen muiltjes, prachtige jurken en gouden ringen was al helemaal geen sprake. Nee, het tweetal bleef voor de rest van hun onbenijdenswaardige leventjes schoonmaken, met dank aan hun stiefmoeder, die alleen oog had voor persoonlijke rijkdommen. Twee generaties later hebben we het voor het uitkiezen, krijgen onderdrukkende stiefmoeders op zijn minst een grote mond of obscene gebaren toebedeeld en doen we moeilijk over de invulling van de trouwdag. Ja, want met de crisis... De Grote Depressie wordt erbij gehaald, maar is niet te vergelijken... Wat hebben we het moeilijk!

Maar mijn oudtante is er niet meer. Een paar jaar na haar Assepoesterzusje, kwam zij ook Thuis, zoals vermeld op de rouwkaart. En gezien haar verleden kan ik er geen traan om laten. Wel om het feit dat het zo anders had kunnen lopen. Als mijn overgrootmoeder langer leefde, dan... maar het verleden is niet terug te draaien. En direct moet ik enkele hatelijke gedachten aangaande mijn stiefovergrootmoeder onderdrukken. Wat zij heeft aangericht: Het lijkt of zij een damnatio memoriae  heeft gekregen. Er wordt over gezwegen.

De twee zusjes zijn niet meer op aarde. Ze verwachtten in hun leventjes de hemel en de Heere heeft ze tot zich genomen. En in dat vertrouwen gaan zij een eeuwig leven tegemoet dat zó veel beter is.

Ondertussen bekijk ik weer de laatste bruiloftsuitnodiging. Door die (t-)rouwkaarten is het extra bijzonder geworden om van zoveel zegeningen getuige te zijn. Als er drie dingen zijn die de twee zusjes mij hebben geleerd is dat je je niet moet laten kisten, je mag genieten van de dagen van je jeugd en dat er mogelijkheden legio zijn. Vraag om Zijn zegen en leiding en benut ze!