Popmuziek, de innerlijke ‘rustbrenger’

JeugdMotief | Geen reacties | 08-08-2014| 20:35

Seks, porno, agressie, machogedrag... hij heeft het uitgevonden... Bij wijze van spreken. De dancing was voor hem een paradijs op aarde. Vrouwen lagen aan zijn voeten en aanbaden hem. Alcohol dronk hij als water. Zelden was iemands zelfdestructie zo groot en was iemand in bijbels opzicht zo rijp voor de hel. Totdat God hem de voet dwars zette... Vanuit de zondefabriek op weg naar het hemels Jeruzalem, met vallen en opstaan. Een “Christenreis naar de eeuwigheid 2.0”. Het onderstaande interview met ex-DJ Koos de Jong is onlangs geplaatst in JeugdMotief, het jongerenmazgine van de CGK Eben Haëzer in Sliedrecht. Met hun toestemming mogen we dit overnemen.

Koos, zou je iets kunnen vertellen over je achtergrond (bv. het gezin waaruit je komt, was dit een warm gezin, hoe waren de verhoudingen met je vader, moeder etc. )?
 
Ik kom uit een christelijk gezin en mij ouders hadden mij lief. Dat viel niet mee want ik ben van geboorte een super-ADHD’er met alle gevolgen van dien (en dat waren veel). Dit fenomeen (ADHD) was echter in mijn jeugd nog niet/of nauwelijks bekend en ik kreeg al heel vroeg het stempel opgeplakt: ‘niets mee te beginnen’. Een vervelende jongen was ik voor velen. Een grote klier, waar het altijd mee ‘uit de hand liep’. ‘Oppassen voor deze jongen’, was al heel vroeg de boodschap. Andere kinderen werden bij mij weggehouden door hun ouders.
 
Deze houding van een ieder naar mij, heeft mijn leven gevormd. Het constante vermanen vanwege mijn verkeerde gedrag en de constante afwijzing van de ‘persoon Koos’, heeft bij mij uitgewerkt dat ik me voor alles ging afsluiten en een geheel eigen leven ging leiden. Innerlijk en uiterlijk. Ik trok me niets meer aan van anderen (ze hadden altijd kritiek, dus dat aanhoren (als het moest) en je er voor afsluiten). Waar ik me ietwat moest aanpassen (als het echt niet anders kon), deed ik dat. Verder deed ik met niets mee wat mij niet interesseerde.  Sterker nog: ze bekeken het maar! Ik werd de mens die omschreven wordt in Efeze2:3.
 
Terugkijkend hierop weet ik ook dat er een proces was dat zich meer en meer ontwikkelde in mijn leven. Er kwam namelijk bij dit alles ook grote, pijnlijke eenzaamheid in m’n hart. En om deze pijn te voorkomen ging het ‘afsluitingsproces’ erg snel. Op de lagere school ontspoorde ik al en het voortgezet onderwijs was een groot drama voor iedereen. Ik was volkomen onhandelbaar en het interesseerde me helemaal niets. Onderwijzers, politie en burgemeester, iedereen bemoeide zich met mij. Maar ik ging gewoon m’n eigen gang. Ze hebben het toen ook gewoon opgegeven om zich met mij te bemoeien.
 
Had ik een relatie met m’n ouders? Zij wel met mij, ik niet met hen. Ze hoorden bij het huis waar ik woonde en dat was het wel zo’n beetje. Haten deed ik ze echt niet, maar ik had totaal geen contact met ze. Achteraf huil ik hier nog wel eens om. Het doet me alles zo’n verdriet wat ik hen en anderen heb aangedaan. Gezag, dat was iets wat afgewezen en genegeerd diende te worden. Ik maakte al heel jong zelf wel uit wat ik wilde en liet me door niemand wat gezeggen. Er zijn zoveel dingen gebeurd die ik niet eens durf te vertellen.
 
God in mijn leven? Mij niet gezien. Dat is alleen voor saaie mensen die niet echt leven. Dat geloofde ik met m’n hele hart, terwijl ik ook nooit heb getwijfeld aan het bestaan van God. Maar ik had geen zin in dat leven. En de gedachte aan God is heel snel volledig uitgebannen.
 
Na zeven keer van school te zijn gestuurd, hoefde ik nooit meer terug te komen. De volgende school stond al na een maand bij m’n ouders op de stoep met het verhaal: Wij kunnen en willen niet verder met deze jongen. Ik vond het allemaal prima. Via mijn vader z’n relaties kwam ik op 14-jarige leeftijd in de bouw terecht. Ik ervoer het alsof ik in het paradijs terecht was gekomen. Een ruige wereld waar niets te gek was en… werken met je handen; geweldig! Tevens werd er indertijd heel veel alcohol gedronken op de werkvloer. Het werd mijn tweede ‘innerlijke rustbrenger’, drank!
 
Ging je vroeger weleens naar de kerk en zo ja was dat bij bepaalde gelegenheden?
 
Tot m’n twaalfde jaar ben ik met m’n ouders mee geweest naar hun gemeente. Daarna was ik voor niemand meer te houden en bleef ik in de schuur thuis. De sleutel van het woonhuis kreeg ik niet, want ‘wat zou er dan wel gebeuren?’... De grote (schuur) midden in de tuin was voor mij een uitkomst. Daar kreeg ik dan wel de sleutel van. Dat werd mijn ‘huis’ waar niemand mij betuttelde en waar ik mezelf was en kon zijn. Een beetje prutsen en klussen, het gaf wat innerlijke rust. Toen kwam er op een gegeven moment geluidsapparatuur in de schuur en de muziek die ik daar op draaide gaf mij echte rust. Dit was het! En dit werd mijn leven! Popmuziek. Dat werd mijn eerste ‘innerlijke rustbrenger’.
 
Wil je verder nog iets vertellen over de tijd voordat je Jezus leerde kennen?
 
Popmuziek begreep ik en ik kon er van alles mee. Ik kon er anderen mee vermaken, ze een geweldige avond/nacht bezorgen. Ik kon mensen ‘meenemen’ met de emotie van de muziek. Dat zal wel te maken hebben gehad met mijn hoog-gevoelig-zijn (HSP; is later ook vastgesteld) en in de muziek voelde ik dit als geen ander aan. Ik kwam in contact met een man die een drive-in show had en al heel snel werd ik bij hem diskjockey. Hier kon ik me helemaal in uitleven en ik werd er succesvol mee. Mijn ‘gave’ om dit te doen werd ging al snel ‘rondzingen’ en op 15-jarige leeftijd kreeg ik mijn eerste vaste aanstelling als DJ in een bar-dancing. Ieder weekend stond ik daar. Vrijdag, zaterdag en zondag draaien. Behoorlijk geld verdienen, gratis drank en eten en (bovenal) veel aandacht van vrouwen. Zij werden mijn derde ‘innerlijke rustbrenger’. In plaats van altijd maar afgewezen te worden op m’n gedrag, werd dat juist hier beloond! Het werd mijn tweede paradijs. Dag en nacht was ik bezig met popmuziek en ook doordeweeks ging ik her en der draaien. Altijd de combinatie van drank en alles wat bij deze wereld hoorde. Mijn leven was compleet geworden; wat was ik gelukkig. Seks, porno, agressie, machogedrag etc. etc.  kwamen er ook al heel gauw bij. Voor mij was dit alles mijn vierde ‘innerlijke rustbrenger’. Mijn leven werd steeds completer, zo ervoer ik dat toen echt.
 
Zoals ik weet is er een grote verandering gekomen in je leven. Wil je hier iets over vertellen?
 
Mijn eerste vrouw waar ik mee was getrouwd, ging er met een popzanger vandoor. Ik had me voorgenomen nooit meer verliefd te worden. Alleen nog maar relaties voor een weekendje, een nacht, maar meer niet. Toen ontmoette ik mijn huidige vrouw Anja in het nachtleven. En ik viel als een blok voor haar. Vanaf dag één bleef ze bij mij wonen en dat viel voor haar niet mee: samenleven met een volkomen losgeslagen projectiel. Maar ze viel ook wel voor de ‘foute man’… Samen veel spanning meegemaakt, maar we zijn ondanks alles van elkaar blijven houden. Wat een Gods’ wonder, want ik durf opnieuw niet te vertellen wat ik in deze periode heb gedaan aan zonden.
 
Op een gegeven moment heb ik haar ten huwelijk gevraagd, nadat ik weer eens gruwelijk had gezondigd. Ze heeft er een week over nagedacht en zei toen pas “ja”. Maar ze kwam uit de kerk en ze wilde wel in de kerk trouwen. Ze kwam zelfs uit een zeer ‘zware’ kerk!. Ik vond het prima en wij op zoek naar een dominee die ons wel even wilde trouwen.
 
Ze kwam dus uit een behoudende reformatorische kerk en daar gingen we dan maar op zoek naar een dominee. Zelf had ik nog nooit gehoord van deze kerken. Ze waren voor mij een verborgen wereld, volledig onzichtbaar. Wist ook echt niet wat ik meemaakte toen ik voor het eerst in deze kerk zat om een dienst mee te maken. Ik vond het wel erg indrukwekkend, maar begreep er niets van. De ouderlingen in het zwart die binnen kwamen (wat is dat dan!?), de dominee op de preekstoel, het taalgebruik, het Bijbellezen en spreken hierover. Begreep er niet veel van, maar vond het wel indrukwekkend.
 
De tijd verstreek en onze zoektocht was ook een beetje gestopt. Anja gaf aan dat het trouwen wel door moest gaan. Wij weer naar zo’n reformatorische kerk en dit keer sloeg de dienst bij mij in als een bom! Was er gewoon ontdaan van en wist niet wat me overkwam. Er werd zo wonderschoon over de Heere Jezus gesproken en... kende de man op de preekstoel mij? Het ging over mij. Hoe kan dit nu? Diep onder de indruk gingen we naar huis en ik heb een week nodig gehad om het te verwerken. Deze aandoening was volkomen nieuw voor mij en door mij niet te verklaren. Ik raakte dat gevoel kwijt en het leven ging weer door. Totdat Anja opnieuw begon over trouwen. Wij weer naar die kerk van een paar maanden geleden. En weer gebeurde hetzelfde. De hele dienst werd ik aangesproken (Anja ook). De geschiedenis handelde over de zondige vrouw, maar het ging helemaal niet over haar, maar over mij! Diep en diep geraakt en niet wetend wat mij overkwam, gingen we naar huis. De DJ en macho Koos was opeens heel ver weg. Wat er aan de hand was wist ik ook niet. Thuis hebben we er veel over gesproken en die avond heb ik besloten om het niet meer weg te duwen uit m’n innerlijk. Dezelfde avond deze kerk gebeld en ik kreeg het nummer van de dominee (wist niet eens dat deze mensen zo heten). Ook hem dezelfde avond gebeld en we konden de volgende dag bij hem op visite komen. Wat een tempo. Wat ging er van alles door me heen. Geen idee waar ik mee bezig was of wat er met me stond te gebeuren. Wel kwam de God van mijn opvoeding telkens in m’n ‘hoofd’. En ik stond het toe. Het leek wel alsof ik niet anders meer wilde. Help, wat was er aan de hand?
 
De volgende avond werden we vriendelijk ontvangen door dominee R. van Kooten en zijn vrouw. Ik vertelde met mijn grote mond m’n verhaal (mezelf natuurlijk vooropstellend) en ik vroeg of hij ons wilde trouwen. Hij zei: “Nee!”. Oeps... Nee? Dat was ik eigenlijk helemaal niet gewend. Als ik wat vroeg gebeurde dat meestal wel, dwingeland als dat ik was. Hij pakte de Bijbel en begon hieruit voor te lezen en uit te leggen wat God met het huwelijk bedoelde. Hoe God dacht over seks en trouwen. Over zonde en bekering en het werd maar later en later…

Waar deze man (en zijn vrouw) het over had was zo echt en puur, dit kende ik niet. Mijn hele leven was hiermee vergeleken helemaal niets! Maar hoe kon dat nu? Het kon toch niet zo wezen dat alles wat ik tot nu toe gedaan en geloofd had, ineens zinloos was! Mijn leven… een lege dop. En hoe is het mogelijk dat ik het met m’n hele hart dit aan het geloven was?
 
Het werd later en later en het leek wel of ik een spons was die jarenlang in de woestijn had gelegen en die nu in een emmer koel water werd gegooid. Elk gaatje werd gevuld met wat ik hoorde (wist natuurlijk niets van de Heilige Geest, nooit van gehoord). Het was nacht geworden en dominee sloot af en hij vroeg: nu mag je kiezen Koos wie je dienen wilt. Gij je verder met je leven zoals je dat tot nu toe heb gedaan? Of kies je voor de HEERE. En dat hebben we die nacht gedaan. En van het één op het andere moment is ons hele leven totaal op de kop gegaan.
 
Ben bij mijn ouders gaan wonen. Die wisten niet wat ze overkwam. Ben per direct met m’n DJ-werk gestopt. Ben met alles gestopt waarvan ik dacht dat het niet van God mocht en wat was dat veel! Ben al mijn vrienden en vriendinnen kwijtgeraakt. Werd openlijk krankzinnig verklaard. Op straat bespot en uitgelachen. Mensen liepen met een boog om mij heen. Had ik altijd gezocht naar bekendheid (en gekregen), dan keerde zich nu dat tegen mij. Er waren momenten dat ik wel onder de straatstenen wilde kruipen om mij te verbergen. Alles waar ik vroeger waarde aan hechtte was er niet meer. Alles waar ik vroeger van genoot, verdween uit m’n huis. En ik heb echt wel eens rondgelopen en gevraagd: HEERE moet dit nu ook nog weg? Maar ik deed het. Wilde niet meer naar “eigen ik” luisteren. Sterker nog, er groeide in mij het enorme verlangen om alleen maar de wil van God te doen en mijn eigen ego begon ik te haten.
 
Drank, seks, porno, muziek, tv, gedrag etc. etc., al mijn enorme verslavingen verdwenen allemaal uit m’n leven en het leek wel alsof er een macht bij mij was weggenomen. Maar ook dat er een Macht was bijgekomen. Want hoe kon dit nu? In de verslavingszorg noemen ze dit afkickgedrag “cold turkey” en dit gebeurt altijd onder begeleiding. En dit alles had plaats in mijn leven in zeer korte tijd,  zonder hulp dan alleen van God. Wel wil ik erbij zeggen dat mijn psychische onevenwichtigheid in jaren durende therapie zich heeft laten veranderen. Diverse burn-outs heb ik mogen overleven. En wat een lessen heb ik mogen ontvangen. Wat een zegen dit alles van God.
 
Er werd niet alleen afgebroken en weggenomen. Er werd ook toegevoegd. Wat zijn we geweldig opgevangen ik de kerk. Ik wist niet dat dit bestond. Wat een liefde en wat een warme belangstellende mensen. Dit was ik echt niet gewend. Het was hier zo anders als dat ik altijd had meegemaakt. Later heb ik wel eens gedacht: het is psychisch voor een mens al niet te bevatten, die innerlijke bekering. Maar het is ook niet te bevatten wat er uiterlijk verandert als je vanuit de wereld in kerk terecht komt. Dat kan alleen God in goede banen leiden, anders ga je kapot aan de enorme hoeveelheid liefdesindrukken die je moet verwerken. Het klinkt gek, maar liefde is zo’n enorme emotie, dat het je gewoon teveel kan worden (maar ook weer niet).
 
Heeft die verandering in je leven de omgang met je familie, vrienden of zakelijke contacten beïnvloed en in wat voor opzicht?
 
Mijn ouders reageerden vol verbazing, verwondering en blijdschap. De rest van de familie met wie ik altijd goed contact had tijdens mijn zondige periode, verklaarde mij voor gek. Mijn broer zei letterlijk: Als je hier mee doorgaat stopt onze relatie. Dat is ook gebeurd. Pas na jaren hebben we weer contact gekregen. Ik kon ook niet meer anders spreken dan alleen over God. Over mezelf praten en mezelf op de voorgrond stellen kon ik niet meer. Ik haatte dat. Iets anders dan Bijbellezen deed ik ook nauwelijks. De Heere Jezus werd mijn alles. Wilde alleen maar aan Hem denken en met Hem de hele dag spreken en over Hem de hele dag praten.
 
Wat zou je de jongeren van onze gemeente willen meegeven die soms zo aangetrokken worden door de dingen van de wereld?
 
Wil het alleen maar uitroepen aan een ieder die het horen wil: “Heere Jezus, U bent het! U bent de ABSOLUTE INNERLIJKE RUSTBRENGER. U die zondaren zalig maakt. Drie-enige God U en U alleen zij alle eer. Weg met de mens en zijn denkstructuren. Zijn wijze van ontwikkelen. Zijn gang door dit leven. O Heilige Geest, doet U ons aller leven leiden. Dat denkstructuren en wijze van doen door U worden bepaald. Wat is de mens dat Gij hem gedenkt. Glorie aan God. Och HEERE bekeert U onze jeugd zo vroeg mogelijk. Opdat we niet de kans krijgen de ‘zondefabriek’ op te starten. Dat ons land vol mag zijn van de Liefde van U. Geloofd zij God met diepst ontzag.” En daarom: Zoek de Heere Jezus in je jonge jaren, zodat de zonde geen vat op je krijgt. Laat Hem je identiteit bepalen en niet de artiesten van deze wereld.
 
Wat ik aan de ouders mee wil geven is dit: Verdiep je te allen tijd in je kind(eren). Weet wie en wat hij is. Ga een mijl met ze mee, als het nodig is en doe nooit de deur voor ze dicht.