Toeleidende weg bedriegt

@MvR, CrA en Omega. Volgens mij willen jullie elkaar gewoon niet begrijpen. Wat een Babylonische spraakverwarring. Ik begrijp jullie alle drie. De één probeert iets helder te krijgen met behulp van een voorbeeld over A-weg en B-wegen. De ander hakt erop in door te zeggen dat het zo lijkt dat Jezus ver van ons vandaan is. Het is maar een voorbeeld en dat gaat altijd mank.
Toen Petrus op het strand stond in Galilea waar hij moest zijn (want Jezus had gezegd dat ze daarheen moesten gaan) toen zei hij: "Ik ga vissen". Voor Hem was Jezus heel ver weg. En dat terwijl Jezus heel dichtbij was en bezig om zich te openbaren. Dus in de beleving kan Jezus ver weg zijn.
Als je moe wordt van bepaalde artikelen en je ervaart het als verstikkend dan moet je het maar gewoon niet lezen. Echter zelfonderzoek is volgens mij wel een Bijbelse opdracht. Laat dat zo blijven. De prediking is ook bedoeld om ons daartoe aan te zetten.

De historische wortels van dit soort prediking liggen in de sociaal-maatschappelijke toestand van het Nederland aan het einde van de XVIIIe en het begin van de XIXe eeuw.
Rijke en meer aanzienlijke mensen hadden het in de toenmalige Gereformeerde/Hervormde Kerk volkomen en in alles voor het zeggen. Deze mensen waren vaak van een vrijzinnige en liberale richting. Arme mensen, de ''kleine luyden'' waren dat doorgaans niet en waren bij de oude gereformeerde leer gebleven. Zij weken daarom vaak uit naar door de weekse samenkomsten thuis en in kleine kring; de zgn. ''conventikels''.
Wat daar werd besproken en met elkaar gedeeld was nog in de oude, en ook goede, weg.
Maar er vonden in dit gezelschapsleven, vaak onder invloed van het gedachtegoed van de toen allang gestorven ds. De Labadie, ook ontsporingen plaats.
En deze ontsporingen kwamen voort uit een behoefte om zich, met de Bijbel in de hand, af te zetten tegen de hogere maatschappelijke standen. Op aarde en in dit leven waren de ''kleine luyden'' weliswaar geheel aan deze hoge liberale heren onderworpen, maar zij beschouwden zichzelf niettemin vaak als het ware en uitverkoren volk van God. En in deze luisterde het vanzelfsprekend heel nauw. Hoe vromer/fijner en dieper doorgeleid, des te meer aanzien deze onaanzienlijke mensen in eigen kring konden verkrijgen. Als tegenwicht voor hun lage en kwetsbare sociale positie in de maatschappij.
Na de Afscheiding van 1834 kreeg dit gezelschapsleven gestalte in een eigen kerkverband, dat door de toenmalige autoriteiten eerst fel werd bestreden en vervolgd, hetgeen deze mensen enkel maar in de juistheid van hun opvattingen (en veel ervan WAS ook juist!) stijfde.
Helaas zijn bepaalde elementen van de toeleidende weg en de voorwaardelijkheid van bekering en genade ( slechts bestemd voor een kleine kerkelijke elite, die zich daarmee tegen de maatschappelijke elite afzette) daarin meegekomen En tot nu toe heeft dit zich in bepaalde segmenten van bevindelijk NL weten te handhaven.

Boeiende en waardevolle uitleg @helmuthoorn Waarvoor dank!

Gezegend zijn de wankelmoedigen en twijfelaars, zij hebben het evangelie van Koos de Jong gelukkig.
Dit soort dwaalleraren hebben altijd één ding gemeen, schoppen tegen de reformatorische gezindte, de rechterflank, de bevindelijke kerken.
Als dat de vrucht is, geef mijn portie dan maar aan fikkie.
Ik kerk nog liever in een zwartekousenkerk, want daar zeggen ze in feite hetzelfde, nl dat het elders niet is!
Het is bijna om te lachen, hoezeer het overeenkomt.

Inderdaad Catherine, het is elders ook niet, het is nergens!
Het is alleen in Jezus Christus, Hij is de Waarheid ( en ook de Weg en het Leven).
Laten we bidden om verdraagzaamheid en nederigheid. Als we elkaar niet kunnen verdragen laten we dan gezamenlijk een boetedag houden! Zonden genoeg om aan Hem (en elkaar) te belijden.

@ Omega, dank voor je constructieve (zij het korte) reactie. Die heb ik gewaardeerd. Nog twee punten voor jou, en 1 voor de rest:

1. Als De Jong zich 'recht voor zijn raap' uitdrukt, moet hij ook niet bang zijn voor enigszins stevige kritiek. Een diplomaat zal dit risico niet zo lopen; en die zal misschien ook iets minder brokken maken. Ja, inderdaad, die is misschien soms ook niet voldoende duidelijk op punten waar je wel duidelijk moet zijn. Maar laten we het hier op houden: iemand die te voorzichtig praat loopt en geeft bepaalde risico's; iemand die zich te onvoorzichtig/ongenuanceerd uitdrukt loopt bepaalde andere risico's.
2. Het doet me deugd te horen dat De Jong zich zal kunnen vinden in mijn uitleg; het is altijd gelukkig als je herkenning bij anderen kunt vinden (wat natuurlijk niet wegneemt, dat je verschillen ook eerlijk moet kunnen bespreken). Wel zou ik zeggen: laat dan ook in zijn toespraak duidelijker uitkomen dat hij dit zo denkt. Want ook al hecht De Jong zelf waarde aan een bepaalde manier van spreken over 'toeleidende weg' (al zal hij die term zo niet gebruiken, wellicht), dat komt op zijn hoorders niet over. En het gaat er niet om hoe je iets bedoelt, maar hoe men iets ontvangt! Het gevaar met een dergelijke, reactionaire manier van spreken is, dat je hoorders met het badwater ook het kind gaan weggooien.

3. Uit de Evangeliën én uit de brieven van Paulus weten we, dat er het grote gevaar is van zelfbedrog. Niet alleen voor de wettische godsdienst (de Farizeeën), maar ook voor de 'evangelische' godsdienst (ik bedoel: diegenen die zeggen het Evangelie van Jezus Christus te aanvaarden). Het is duidelijk: Jezus Christus is de Weg, de Waarheid en het Leven. En het is ook waar: Hij komt in Zijn Woord naar ons toe, we hoeven niet eerst mijlenver te lopen. Toch is het even waar, dat het kan zijn dat we denken deze Weg betreden te hebben, terwijl dat in de werkelijkheid niet het geval is. Het spreken over de toeleidende weg (maar dat mag je van mij ook een andere naam geven) wil een middel zijn om te onderzoeken: zijn we ook daadwerkelijk tot Hem gekomen? En het is ook een middel om ons te helpen: hoe kan ik Jezus vinden? Denk aan de manier waarop Petrus zijn hoorders op de Pinksterdag hielp.

@MvR:

"En het gaat er niet om hoe je iets bedoelt, maar hoe men iets ontvangt! "

En blijkbaar is de prediking van de toeleidende weg zo ontvangen door groepen mensen, dat Koos het nodig vond om 'recht voor z'n raap' te spreken.

"Het spreken over de toeleidende weg (maar dat mag je van mij ook een andere naam geven) wil een middel zijn om te onderzoeken: zijn we ook daadwerkelijk tot Hem gekomen?"

Dat weten we aan de vrucht, en die komt pas nádat we tot Hem gekomen zijn.
Vóórdat, en langs welke weg we tot Hem komen, is in 't geheel geen toets-steen.

"En het is ook een middel om ons te helpen: hoe kan ik Jezus vinden?"

Welnee, er staan juist zoveel verschillende bekeringsgeschiedenissen in de Bijbel dat je er nooit één als model kunt nemen.

@ MvR. Je zegt: De toeleidende weg is een middel om ons te helpen Jezus te vinden. Als voorbeeld noem je Petrus die zijn hoorders op de pinksterdag hielp. Hoe deed Petrus dat dan?

Onderzoek jezelf of je in het geloof bent is een opdracht. Hoe weet je dat Jezus Christus in je woont? Die in de Zoon van God gelooft, heeft de getuigenis in zichzelf (1 Joh. 5:10). Waar zit het bij sommigen op vast? Hierop: ze missen dit getuigenis. Wat nu? Ze gaan onderzoeken of ze zich op de toeleidende weg bevinden en die moet dan dienen om ze over de streep te trekken. Dat is gevaarlijk! De moordenaar aan het kruis had berouw, bekering, rechtvaardigde God, maar was zelfs met zijn komen tot Jezus nog niet geholpen. Hij was pas geholpen toen Jezus zei: heden zul je met Mij in het paradijs zijn. Hier kreeg hij het getuigenis en dat weet je, want je bent er zelf bij. En weet men het niet, ga dan niet rommelen. Wordt het geloof dan niet aangevallen/bestreden? Ja wel, maar dan trekt de toeleidende weg me niet over de streep, maar Jezus zelf.

Ik denk @MvR dat je twee zaken door elkaar haalt: levendmaking en heiligmaking. Onderzoek of we in het geloof zijn is onderdeel van de heiliging. Daarom dient ons geloof aan de vrucht van de Geest (Gal. 5:22) getoetst te worden en niet aan de weg waarlangs we tot Christus gekomen zijn.

Hoe genuanceerd moet iemand zijn, wil het opgemerkt worden? Wat baten kaars en bril als de uil niet lezen (luisteren) wil. ;-)

Ik vraag me oprecht af, als de liefde elkaar dringt, wat de weg is om zoiets te verwoorden.
Is dat het podium van een JIJ-daar avond, waar juist Christus centraal hoort te staan, zoals de stichting graag wil? Is dat mensen remonstrant noemen die spreken over de toeleidende weg? ik steun de avonden van harte, maar vind het erg om zo maar "1 kam" te hanteren.
Eerst wordt de hele term afgewezen en veroordeelt en als goedmaker wordt vooraf gezegd wie de schoen past trekke hem aan. Mattheus 18 schrijft ons iets anders voor denk ik!
Samengevat, een gewaardeerd forumlid hier, ds. C.Harink heeft een remonstrants boek geschreven in het verleden volgens Koos. Het kan verkeren...

Ben ik een Ger gem lid? Nee , van harte CGK!

Is er een toeleidende weg tot Christus?
Een "toeleidende weg" is een weg die naar Christus leidt. De ene predikant zegt dat deze er wel is (en hij gaat er min of meer, soms heel veel op in). De andere zegt van niet. Wie heeft gelijk? In plaats van mijn mening te geven vanuit Gods Woord, dacht ik dat het misschien wel goed was om eens te zien hoe Calvijn hierover schrijft.
Hij schrijft het volgende:
"Voor ons is het om vele redenen nodig onder een voortdurend kruis te leven. In de eerste plaats stellen wij, indien onze zwakheid ons niet als met het oog wordt aangewezen, licht onze kracht boven de rechte maat. Daardoor komen wij tot een dwaas en ijdel vertrouwen op het vlees; en daarop bouwend betonen wij een halsstarrige trots tegenover God Zelf, even alsof onze eigen vermogens, zonder Zijn genade, voldoende waren. Deze aanmatiging kan God niet beter breken, dan doordat Hij door ondervinding ons aantoont, aan hoe grote zwakheid niet alleen, maar ook aan hoe grote broosheid wij lijden. Zo vernederd, leren wij Zijn kracht inroepen. Ja zelfs de allerheiligsten, ook al weten ze, dat ze staan door Gods genade en niet door eigen krachten, zijn toch meer dan recht is, gerust omtrent hun eigen kracht en standvastigheid, tenzij Hij hen door de beproeving van het kruis tot een diepere zelfkennis brengt. Wanneer de gelovigen, zeg ik, door zulke bewijzen herinnerd zijn aan hun ziekten, maken zij vordering tot nederigheid, zodat ze, na het boze vertrouwen op het vlees afgelegd te hebben, zich begeven tot Gods genade."
"Na het boze vertrouwen op het vlees te hebben afgelegd …" Dat is eerst. Wat volgt: "zich begeven tot Gods genade". De toeleidende weg (waar wij niet voor kiezen, maar die God Zijn volk doet gaan) is: vernederen.
We lezen Calvijn verder:
"Het kruis werpt die gedachte die we ten onrechte koesteren van onze eigen kracht, weg, ontdekt onze veinzerij, die ons vermaak schenkt, en drijft ons verderfelijk vertrouwen op het vlees uit. En nadat wij zo vernederd zijn, leert het ons steunen op God alleen. Hieruit blijkt hoe noodzakelijk voor ons de oefening van het kruis is. Immers het is van niet geringe betekenis dat uw blinde eigenliefde afgewist wordt, opdat u zich terdege bewust zou zijn van uw zwakheid; dat u onder de indruk komt van het besef van uw eigen zwakheid, opdat u uzelf leert wantrouwen; dat u uzelf wantrouwt, opdat u uw vertrouwen op God leert stellen; dat u met het vertrouwen van uw hart op God steunt, opdat u, bouwend op Zijn hulp, ten einde toe onoverwonnen mag volharden; dat u zich vestigt op Zijn genade, opdat u mag inzien dat Hij waarachtig is in Zijn belofte; dat u de zekerheid van Zijn beloften duidelijk hebt leren kennen, opdat uw hoop daardoor versterkt wordt."
Let op de volgorde: "En nadat wij zo vernederd zijn, leert het ons steunen op God alleen." En let weer op de volgorde: "Dat u uzelf wantrouwt, opdat u uw vertrouwen op God leert stellen."
We lezen verder. Wanneer Calvijn handelt over de genadige rechtvaardiging, wijdt hij een afzonderlijk hoofdstuk aan het onderwerp "Dat wij onze harten tot Gods rechterstoel moeten verheffen…" Daar lezen we:
"En de strengheid van dat onderzoek moet zover gaan, totdat het ons tot een volkomen verslagenheid gebracht heeft, en ons op die manier toebereid heeft tot het ontvangen van de genade van Christus. Want hij vergist zich die meent dat hij in staat is om die te genieten, indien hij niet eerst de hoogheid van zijn hart heeft neergeworpen."
Calvijn grondt deze visie op I Petrus 5 vers 5, waar staat: "God wederstaat de hovaardigen, maar de nederigen geeft Hij genade." Wie zijn die nederigen? In zijn verklaring op dit vers schrijft Calvijn: "Die vernietigd zijnde, niet betrouwen op hun eigen deugd, wijsheid en gerechtigheid, maar wat er goeds is, alleen in God zoeken."
We lezen verder:
"Bedenk dan eerst, dat tot de zaligheid de toegang niet openstaat, tenzij alle trots is afgelegd en een grondige nederigheid is aangenomen."
Wat verstaat hij onder "een grondige nederigheid"? "Een ongeveinsde vernedering van het gemoed, dat door een ernstig besef van zijn ellende en armoede verslagen is." En "Wanneer u zo dikwijls het woord verbrijzeling hoort, versta daaronder dan de wond des harten, die niet toestaat dat de mens - die verslagen ter aarde ligt - zich opheft. Door zo'n verbrijzeling moet uw hart gewond zijn, als u met de nederigen, naar Gods woorden, verhoogd wilt worden."
Calvijn gaat in het waarderen van de vernedering en van het zelfmishagen zover dat hij schrijft: "De tollenaar wordt door de erkentenis van zijn ongerechtigheid gerechtvaardigd. Hieruit kan men zien hoe welgevallig onze nederigheid is voor Gods aangezicht: zodat het hart niet openstaat tot het ontvangen van Zijn barmhartigheid, indien het niet geheel en al ledig is van alle inbeelding van eigen waardigheid." En hij herhaalt omgekeerd dezelfde waarheid: "Wanneer die inbeelding het hart in beslag genomen heeft, sluit ze voor Gods barmhartigheid de toegang."
In zijn verklaring van Mattheüs 11 vers 28, schrijft Calvijn: "Thans nodigt Christus op vriendelijke toon diegenen tot Zich, van wie Hij weet dat zij geschikt zijn om Zijn discipelen te worden." Een wat vreemde uitdrukking "geschikt zijn..." In zijn verklaring wijst Calvijn erop dat Christus wel bereid is om aan een ieder Zijn Vader te openbaren, maar dat de grote menigte daarop geen acht slaat "omdat zij haar behoefte aan Hem niet gevoelt. De geveinsden bekommeren zich niet om Christus, omdat zij met hun eigen gerechtigheid verzadigd zijn. Deze soort van mensen zou Christus dus tevergeefs tot Zich roepen; daarom keert Hij Zich tot de ellendigen en benauwden, en hiermee heeft Hij het oog op degenen die met hun zonden verlegen zijn en door vrees voor Gods gramschap verslagen, onder zo grote last bezwijken. Christus heeft met de vermoeiden en beladenen diegenen op het oog die zich des eeuwigen doods schuldig rekenen en daarom benauwd in hun geweten zijn en innerlijk onder hun ellende zo gebukt gaan, dat zij machteloos worden. Deze machteloosheid toch maakt ons vatbaar om Zijn genade te ontvangen."
Hoe komen wij aan deze vatbaarheid? Calvijn antwoordt in hetzelfde gedeelte: "Voorts, deze tot de gemeenschap aan de genade van Christus zo noodzakelijke voorbereiding verbrijzelt de mens geheel en al. Toch moeten wij haar als een genadegave van de Heilige Geest aanmerken."
We lezen verder Calvijn:
"Nooit zullen wij voldoende op Hem vertrouwen, tenzij wij geheel en al onszelf wantrouwen; nooit zullen wij in Hem voldoende onze harten opheffen, tenzij wij eerst terneergeworpen zijn in onszelf; nooit zullen wij in Hem voldoende ons troosten, tenzij wij in onszelf mistroostig zijn. Wij zijn dus geschikt om Gods genade aan te grijpen en te houden, wanneer wij het vertrouwen op onszelf geheel en al weggeworpen hebben. Om ons hier niet langer mee bezig te houden: laat ons als een korte, maar algemene en zekere regel dit hebben, dat hij toebereid is om deel te hebben aan de vruchten van Gods barmhartigheid, die zichzelf van de ijdele en opgeblazen inbeelding der rechtvaardigheid geheel ontledigd heeft; want voorzover iemand berust in zichzelf, in diezelfde mate staat hij Gods weldadigheid in de weg."
"Hoe zouden we tot Christus kunnen vluchten indien we niet bekenden dat we van de weg des levens in de afgrond des doods gestort zijn?"
"Gods beloften getuigen dat niemand toegelaten wordt tot het ontvangen van Gods zegeningen dan zij die wegsmelten door het besef van hun armoede."
"Paulus leert dat de wet gegeven is om de overtredingen, namelijk opdat ze de mensen zou overtuigen van hun verdoemenis en daardoor zou verootmoedigen. Dit is de ware en enige voorbereiding om Christus te zoeken."
Uit deze enkele citaten van Calvijn is het volgens mij duidelijk dat degenen die de toeleidende weg ontkennen, niet wandelen in het spoor van Calvijn. Dat ondertussen deze toeleidende weg geen voorwaarde is waaraan de mens vanuit zichzelf moet voldoen, zal duidelijk zijn. Het is God Die ons tot Christus leidt, Die ons op zó'n weg tot Zijn Zoon leidt, dat wij door Zijn Heilige Geest, door Zijn heilige wet en door uiterlijk kruis, worden vernederd.
Natuurlijk is Calvijn geen Bijbel, bezit hij geen pauselijk, onfeilbaar gezag, en hoeft u het dus ook niet met hem eens te zijn. Wat telt, is wat het Woord zegt. Wat zegt God? Jesaja 55 vers 6-7: "Zoekt de HEERE, terwijl Hij te vinden is; roept Hem aan, terwijl Hij nabij is. De goddeloze verlate zijn weg, en de ongerechtige man zijn gedachten; en hij bekere zich tot de HEERE, zo zal Hij Zich over hem ontfermen; en tot onze God, want Hij vergeeft menigvuldig."


Bron : website Ds. Pieters

De Bijbel zegt dat we niet mogen oordelen over een ander.
Daarom zal ik niet oordelen, bekritiseren enz. over dhr. Koos de Jong.
Maar ik hoop dat hij de volgende Bijbelteksten ter harte zal nemen.

Rom 14,22
Hebt u geloof? Heb dat bij uzelf voor God. Zalig die zichzelf niet oordeelt in wat hem goeddunkt.

1 Kor 5,12
Het is toch niet aan mij om hen die buiten zijn te oordelen? Oordeelt u immers niet alleen hen die binnen zijn?

Bron: http://www.biblija.net/biblija.cgi?q=oordeelt&idq=48&l=nl&set=10&q1=1&qall=1&qids=ffffffffffffffffff3f