Gekroond

Noortje | Geen reacties | 21-03-2008| 11:00

Geruime tijd geleden zag ik hem weer. Wat al vaker gebeurd was, gebeurde ook toen. Hij liep recht op me af. Ik hield m'n adem in. Wat zou hij deze keer gaan zeggen?

Inderdaad, wat zou het zijn? Daar was ik oprecht benieuwd naar. Hij kon zulke wijze dingen zeggen. Dingen die je tot nadenken stemden. Dingen over God, over Zijn Woord. Ook dingen over onszelf.

Hij opende zijn mond en sprak slechts één zin. Een zin die bleef haken. Een zin die me -ook nu nog, na zoveel andere gebeurtenissen in mijn leven- niet loslaat. Hij zei: "Jezus is aan het kruis met de zonde gekroond; de doornenkroon." Dat was het. En inderdaad: dàt wàs het!

Al denkend hierover komen er allerlei dingen boven, vallen er puzzelstukjes op hun plek. Doornenkroon? Na de zondeval bracht de aarde voort doornen en distelen. En moest de Heere Jezus nu dáármee gekróónd worden?

Kwam de Heere Jezus niet naar de aarde om van ons de schuld en zonde weg te doen? Juist die schuld en zonde? Was de smaad van het kruis en het sterven aan dat vervloekte hout niet erg genoeg?

Moest het lijden en de betaling voor die zonden zó volkomen zijn dat Hij, Die zonde voor ons gemaakt is geworden, met het symbool van de zonde -doornen- gekróónd moest worden? En zó moest sterven?

Volkomen vernedering. O, hoe diep. Wat een volkomen Zaligmaker is Hij. Alles, àlles moest verzoend en betaald worden. En àlles, alles moest ook gebeuren zoals het gebeurd is. Wat heeft Hij geleden. Wat ging Hij onbegrepen over de aarde. Hoe werd Hij verraden door één van Zijn trouwe discipelen.

En Hij verdroeg, Hij leed - om de vreugde die Hem weggelegd was, heeft Hij het kruis verdragen en de schande veracht.

Nimmer heb ik het lijden van de Heere Jezus zó volkomen gezien als toen die man het had over het gekroond worden met de zonde - en ik er in eerbiedige verwondering en ook verbazing over na ging denken.

Noortje

Noortje | 21-03-2008, 11:00