Zwart IJs

Ik heb de documentaire bekeken, en er gemengde gevoelens aan overgehouden.
Want het gaat niet alleen over de sportieve prestatie's van elkaar, maar ook beoordeeld de één het geestelijk leven van de ander. En van zichzelf weet men ook niet waar men na dit leven zal zijn.
Had toch liever gezwegen. Dit maakt me beschaamd en verdrietig.
Hoe mooi de documentaire verder ook gemaakt is, dit vind ik erg jammer.

Ik wil nog graag aanvullen dat ik het heel stuitend vond dat René in zijn lezing predikanten van de Oud Ger Gem ging nadoen. "Mwah... mwah!" De mensen begonnen er gewoon om te lachen. Dat is je medebroeder belachelijk maken, denken dat je het zelf wel bij het rechte eind hebt en daarom recht hebt een ander zo neer te zetten. Iedere christen blijft een zondaar en dit was niet zoals het hoort. We moeten elkaar steunen en elkaar niet zo publiekelijk te kakken zetten. Wat gaat daar nou vanuit voor iemand die niet naar de kerk gaat.
Ook het zoeken van aandacht en de naam 'Geloofsheden', vond ik niet passend voor een christen. Alles draaide om zijn persoon, om zijn stichting om zijn ervaring. De mens was weer eens op de voorgrond, God mocht nog ergens achterin de optocht mee doen. Jammer, heel jammer.
Ook zijn reactie op van der Wal vond ik stuitend. vd Wal: "Eigenlijk zouden we nu in de kerk moeten zitten!" "Ja, eigenlijk wel, maar nu genieten we van Gods natuur!" Openlijk wordt de mogelijkheid om Gods Woord te horen, aan de kant gezet. Nee, dat was geen goed getuigenis.
Net als de beoordeling die Klompmaker deed over de ziel van René. Ik was het in veel dingen ook niet eens met Ruitenberg maar om dan zo'n krasse veroordelende uitspraak te doen... "Ik heb mijn twijfels, dat kan niet echt zijn!" Alsof een kind van God altijd op zijn plek is en geen rare sprongen kan maken. Zo was Klompmaker in deze uitspraak net zo min op zijn plek als René Ruitenberg.

Laten we toch een goed getuigenis geven ipv parels voor de zwijnen te gooien. Heel ongelovig Nederland ligt weer dubbel van het lachen: "Zie ze elkaar toch weer eens afkatten!"
Deze openlijke dicussie moet niet op tv gevoerd worden, maar in de huiskamer. René zou er verstandig aan doen om zijn lezingen gericht te laten zijn op God ipv af te geven op zijn herkomst, andere kerkgenootschappen belachelijk te maken en in beeld te willen komen als een Godlover, die de kerkdienst rustig mijdt als hem dat uitkomt.

Ik heb me gestoord en het maakt me verdrietig dat God niet aan zijn eer is gekomen en dat God Kerk zo negatief in beeld is gekomen.

Mensen, mensen... laten we toch nadenken over alles wat we doen. Want ons gedrag moet wel weerspiegelen wat in ons hart leeft. Want als we niet op onze plek zijn maken we onze Zaligmaker te schande!

Ik vond het juist een prachtige documentaire waarin juist duidelijk wordt weergegeven in welke spagaat je als christen kan zitten en zijn voorliefde voor het schaatsen. Zijn strijd maar ook zijn twijfels over de vraag doe ik hieraan goed of juist fout worden goed belicht in deze docu. We leven in een wereld waarin we veel voor onze kiezen krijgen maar daarin ook duidelijk keuzes moet maken en grenzen moeten aangeven. Dat maakt ons ook heel kwetsbaar. Juist deze docu laat zien met welke strijd dat soms gepaard kan gaan.

Als christen, ongeacht welke geloofsstroming, zal zelf daarin een afweging moeten maken en daarin zijn eigen grenzen moet stellen. Ik vind dat de reactie van moedervan2 daarin te ver gaat als zij het heeft over oordelen. Soms maken we in het leven verkeerde keuzes maar wij zijn er niet voor om daarover te oordelen. Er is maar één Iemand die oordeelt en dat is HIJ, de Almachtige, Schepper van hemel en aarde.

"Als je niet wint, dan word je ook niet bekend en dat is funest"
"Ik houd niet van middelmatige koeien, daar heb je je hele leven alleen maar last van"
Gelukkig ziet God mensen zo niet. Is dit nu Christelijk?

@Navigator,

Ik bedoelde met oordelen dit: ik vind het heel erg dat er over de ziel van een ander geoordeeld wordt in deze docu. Ook vind ik het aanstootgevend dat de Oud Ger Gem belachelijk gemaakt wordt, ook vind ik het raar dat men vind dat men zegt dat men eigenlijk in de kerk hoort te zitten terwijl men op dat moment zondags op het ijs staat.... In deze docu oordeelt men elkaar en doet men tegengestelde dingen, terwijl men elkaar hoort te steunen. Dat is mijn mening en een mening is altijd een oordeel. Mag je dan nergens meer een mening over hebben? Als je nooit oordeelt heb je ook geen mening. Lijkt me geen goede zaak als je christen bent.

En ik vind dat je best mag zeggen dat dingen niet goed zijn, als je dit op grond van Gods Woord kunt zeggen. Dat is niet oordelen over iemand zijn ziel, maar elkaar wijzen op de zonde. Dat is onze plicht als medebroeders en zusters in Christus. Dat betekent dus dat je niet maar zelf mag weten wat je doet zonder dat een ander daar iets van mag zeggen, zo wordt de weg naar de zonde ook makkelijker. Je moet zelf goed weten waarom je iets wel of niet doet. En je moet ook altijd bereid zijn om vragen daarover te kunnen beantwoorden. En als christen moet je ook altijd open staan dat de ander de zonde aanwijst, let wel: zonde die we op grond van Gods Woord zonde mogen noemen, daar mogen en moeten we elkaar zeker op wijzen.

Ik vind trouwens dat schaatsen en christenzijn prima samen gaan. Maar het niveau waarop deze heren schaatsen vraagt idd offers. Het kan niet zo zijn dat je op Gods dag een WKwedstrijd staat (of de elfstedentocht, die minstens 5 uur duurt en waarin je graag nr 1 wilt worden), waarin alles gaat om de eerste plek en je eigen prestatie. Gods Woord wordt niet gehoord terwijl Hij ons juist die dag gaf om Zijn Woord te horen. Dan gaat je eigen eer dus voor op Zijn eer. Me dunkt... lijkt me genoeg reden om niet op zondag wedstrijd te schaatsen. Ik vind het een ander verhaal als je na kerktijd van Zijn natuur geniet en lekker gaat schaatsen, dat kan juist een mooie aanvulling zijn op het Woord wat Hij sprak. Maar ipv nee... dat gaat het bij mij niet in.

Het mooie aan meningen en opvattingen is de wijze waarop de andere het interpreteert. Ik heb een goede vriend die christen is en ook nog eens topsport bedrijft. Zijn mening is dat God hem talenten heeft gegeven en de overwinningen die hij behaald voor Gods eer zijn om Hem te danken en te loven voor zijn gegeven talenten. Ongeacht of die overwinning op vrijdag of zondagmiddag is. Het is een mening waar ik geen speld tussen kan krijgen. Wie ben ik om te oordelen over talenten die van God zijn ontvangen?

Als christen moeten we het ons ook niet moeilijker maken dan het is. We moeten onze ogen niet sluiten voor wat er zich in de (boze) buitenwereld afspeelt. Ikzelf ben als kind ook opgegroeid in de oud Ger gem. Ik herken wel wat hij probeert te zeggen. De dogmatiek en de soberheid staat soms in schril contrast met de levensvreugde en de kwaliteit van het leven. De dogmatiek leidt soms (onbedoeld) af wat God met ons leven wil doen. Ieder bewandeld in het leven zijn eigen pad. De één zal zwaarder gebukt gaan onder het leven dan de ander maar vaak maken we daar zelf een keuze in. Als we bewust zijn van het feit dat we ons moeten laten leiden door Hem gaan we een gelukzalig leven tegemoet zonder ons daarbij schuldig te hoeven voelen als we op een zondagochtend, staand op de schaats, van zijn prachtige schepping mogen genieten.

@ Navigator

De documentaire heb ik niet gezien, maar dat argument van de talenten, impliceert, dat als je ergens een talent voor hebt je alles daarmee kunt rechtvaardigen dat gaat mij een beetje kort door de bocht.

Ik heb een talent om te liegen. Kan ik heel goed. Maar toch doe ik het niet.
Ook heb ik een talent om eens in de 10 maanden een kind te krijgen. Dan zou ik nu zo ongeveer bij de 20 kinderen liggen, maar dat heb ik ook niet tot olympische hoogten gevoerd.

Hoewel ik daar een mening over heb, moet iedereen zich persoonlijk voor zulke dingen voor God verantwoorden. Maar het argument van talent om alles te rechtvaardigen vind ik zwak, vooral als dat talent in wezen ik-gericht is, in tegenstelling tot een talent, dat anderen het leven redt - wat op zondag niemand zal veroordelen.

Ik denk dat we niet moeten vervallen in de discussie van wat goed en fout is. Ik heb alle begrip voor de gevoelige sentimenten omtrent topsport en de invulling van de zondag. Ik heb alleen proberen aan te geven dat hij zijn christen-zijn kan verenigen met zijn topsport. Zijn motivaties hoeft hij niet aan mij te verantwoorden. Aan het eind van de rit zal uiteindelijk de balans worden opgemaakt en zal Hij over ons oordelen. Laatst hoorde ik iemand het volgende zeggen; "als men niet vrij is van oordelen, stopt de dialoog." Ik denk dat we als christenen onderling juist de dialoog met elkaar moeten aangaan en moeten nadenken hoe we Zijn Liefde en onmetelijke Kracht met elkaar mogen delen. zonder daarbij vanuit de eigen zuil te denken. Juist de verdeeldheid onderling speelt ons parten als we als christen naar buiten willen treden en zijn Woord willen brengen naar de buitenwacht. Regelmatige vertoef ik in de Verenigde Staten. Als ik daar christen spreek begrijpen zijn niet van de onderlinge verdeeldheid. Hervormd confessioneel, PKN,Hersteld hervorm, Ger Gem, Oud Ger Gem, Oud ger Gem in Ned, etc. Zij zijn van mening dat Gods Woord centraal moet staan en dat we leven uit Zijn Genade en dat we hem mogen eren en prijzen voor het offer wat Hij op Golgatha voor onze zonde heeft volbracht. Zo simpel kan het ook zijn. Laten we als christenen Gods liefde op deze manier ervaren ongeacht de stroming waar we ons bij hebben aangesloten. Geen verdeeldheid, maar leven vanuit zijn Naam ter ere van Hem.

Paulus vergelijkt het leven van een christen met het leven van een topsporter ( in dit geval een marathonloper) 1 korinthe 9 vers 24 en 25.
Let wel: het is een vergelijking, geen advies om topsporter te worden.
Want zoals de topsporter al zijn tijd aan de sport besteed, en daarmee een prijs verdiend die ooit eens zal vergaan, op dezelfde manier moet een christen volharden, dan zal hij de prijs ontvangen die altijd blijft, nl het eeuwige leven.
Dus: de tijd die een topsporter aan zijn sport besteed, kan hij niet aan de Heere geven.
Dat vind ik een argument om tegen het beoefenen van topsport te zijn.
Het recreatief sporten/schaatsen vind ik van een andere orde.
Maar daar heb je dan tijd voor van maandag t/m zaterdag, en hoeft niet ten koste te gaan van de samenkomsten.
En als je een talent hebt voor een bepaalde sport, geniet daar dan van, maar let op de tijd die je daaraan besteed.

De kerk heeft de zondag als gebod ingesteld, om er vervolgens het het christenzijngehalte van het gepeupel aan af te meten, en/of hen ermee te manipuleren. En de kerkgangers moeten Jezus aan de wereld laten zien door......... juist, ze aan te spreken op hun zondagsbesteding.

Kijk maar eens vanaf 48:50.

Maar zo ook is mogelijk dat mensen in de kerk kunnen trouwen die slechts af en toe naar de kerk komen en/of al helemaal geen persoonlijke relatie met God hebben.

De reactie van Lanor kan de ander als kwetsend ervaren als we spreken over het 'gepeupel' in de buitenwereld. Dat is geen term hoe wij als christenen met elkaar maar ook naar de buitenwereld met elkaar om gaan. Op deze manier stopt precies de dialoog waar ik het in mijn vorige reactie over had. Wie neemt elkaar de maat? In ieder geval niet de kerkganger. HIJ is degene die uiteindelijk de maat neemt en volgens mij weten niemand anders. Alleen degene die zonder zonde is mag de eerste steen werpen. Ik geloof dat alle stenen er nog steeds liggen.
Ik lees in de reacties steeds terug waarom iets wel kan en niet kan. Om het in een grotere context te plaatsen lees ik nergens wat God voor ons persoonlijk betekent. Wat is Zijn plan met mij? de persoonlijke relatie met God acht ik hoger aan dan de dogmatiek waarin we als mensen in zijn vervallen. Binnen die persoonlijke relatie met Hem zal afstemming gevonden moeten worden. God is een God van liefde en niet Iemand die binnen die relatie afvinkt wat we wel en niet goed doen om aan het einde van de rit de allesbepalende balans op te maken. God hanteert geen afrekencultuur. Voor de moordenaar aan het kruis was in zijn laatste uren ook nog vergeving mogelijk. Dus laten vooral Hem centraal stellen in ons leven, buiten de eigen dogmatiek om, die wij als mensen hebben geschapen, en laten we leven in Gods licht ter ere van Hem.

Laten we als maat de Bijbel nemen, wat wil GOD? Hij gaf ons de 10 geboden, waarin we een duidelijke richtlijn krijgen hoe we God kunnen eren in ons leven. Zo wil God dat we leven en we zullen in ons leven alles moeten doen om deze te houden, niet om er de hemel of de zaligheid mee te verdienen maar om God te danken in ons leven voor Zijn grote offer voor ons.
De wet is maatgevend, die is heilig en blijft voor ons ook maatgevend. Het feit dat wij hem niet kunnen houden en dat wij de Zaligmaker nodig hebben om die voor ons te volbrengen, neemt niet weg dat wij moeten trachten die te volbrengen, omdat de wet goed is en omdat die heilig is en omdat God daarin laat zien wat Zijn gedachten zijn over wat goed is. De eis van de wet blijft staan. Dat is niets dogmatisch, maar puur Bijbels. In die wet geeft God ons duidelijk de opdracht om Zijn dag te eren, om te RUSTEN (jezelf afpeigeren voor een 11stedentocht is geen RUST houden). En laten we nu niet de discussie beginnen over de sabbat of de zondag, ten diepste gaat het daar niet om maar dat we of de sabbat of de zondag als rustdag nemen. We weten allen dat de discipelen op de opstandingsdag/sabbat bij elkaar kwamen om te bidden en het Woord te lezen, te bidden, te mediteren en Hem te verwachten. Zij liepen geen marathon en werkten niet op die dag. Daar kunnen we een voorbeeld aan nemen. God schenkt ons de woordbediening, als wij dan denken genoeg te hebben aan de natuur dan verachten we de directe woorden van God. Wat zal de Heere dat een verdriet geven zeg. Hij wil direct tot ons spreken en wij zijn er niet.

En mag je elkaar dan niet meer wijzen op zonde, omdat we allemaal zondaren zijn? Mag je een samenwonend stel niet meer aanspreken? Mag je iemand die steelt niet terecht wijzen, mag je elkaar niet meer wijzen op roddelen? Dat zou de rechter direct zonder werk zitten. Omdat we allemaal zondig zijn, is het juist nodig dat we elkaar blijven wijzen op de zonde, juist omdat we er zelf zo gemakkelijk mee omgaan. Niet omdat we het mooi vinden elkaar terecht te wijzen, te veroordelen tot de hel of om jezelf beter te voelen, maar omdat de Heere er verdriet van heeft als we zo gemakkelijk omgaan met Zijn genade. Uit liefde voor elkaar en voor Hem, MOETEN we elkaar zelfs wijzen op zonde. Wie makkelijk zondigt, heeft ten diepste niet ervaren wat het Jezus kostte... en wie van ons zondigt er niet makkelijk? Laten we strijden tegen de zonde en serieus worden in ons leven, laten we ons leven heiligen en alle kanten onder de loep nemen. Laten wij met onszelf afrekenen, onze oude natuur doden, dat verwacht God wel van ons. In Zijn Woord staat dat we ons rechteroog moeten uitrukken als die zondigt, of onze hand moeten afhakken als die zondigt. Dat zijn nog eens goede metaforen. Laten we met de zonden niet zoetsappig omgaan. Want er is er één die het prima vindt als wij het de zonde bij onszelf of bij een ander toelaten. Jezus riep op tot strijd tegen de zonde. Hij zei tegen de overspelige vrouw: "Gaat heen en zondig niet meer!!" Een opdracht waar zij zich nooit aan kon houden, maar wat wel een bevel was. In Hem mogen wij altijd weten geborgen te zijn, juist als wij het niet kunnen, maar het ontslaat ons niet van de plicht tegen alle zonden te strijden.
Het kostte Hem zoveel, het kostte Hem alles, Hij werd door Zijn Vader verlaten zodat wij nooit meer verlaten zouden worden. En zouden we ons leven dan niet willen richten op God? Zouden we dan niet eens willen nadenken over hoe we over elkaars kerkgenootschappen praten, hoe we de zondagsRUST in ere kunnen houden, hoe we praten over elkaars geloof/gedrag... Als we Hem liefkrijgen mag ons leven een open boek worden, de dingen waar we niet over willen praten zijn mijn inziens vaak zaken waarin we ten diepste niet willen wat God wil.

Weten we wat God wil? Willen we wat God wil?

Ziekelijke sportverdwazing en daarvoor boete doen op zondag.
rare tradities .