Hartkloppingen
Noortje | Geen reacties | 16-07-2008| 12:33
Als ik goed luister, dan is het onmiskenbaar. Daar wordt geklopt op de deur! Als ik nog beter luister, dan valt mij op dat er iets dringends is aan die klop. Kennelijk is het van belang dat er open wordt gedaan. Ik begrijp het niet. Machteloos voel ik me. Hoe kan ik die deur opendoen? De klop valt telkens op de deur van mijn hárt. Mijn hart - het centrum van mijn leven. Van daaruit wordt mijn leven op gang gehouden. Mijn hart - dat kennelijk iets mist. Waarom wil er anders iemand binnenkomen?
Onmogelijk lijkt het. Ik? Opendoen? Want toch begrijp ik het wél. God wil in mijn hart wonen. En ik wil ook dat Hij in mijn leven Koning is. Maar ik ben onmachtig om de deur open te doen. O ja? Ben ik dat? Ja, dat ben ik!
Maar daar mag ik niet bij stil blijven staan. Immers: God zegt Zelf in Zijn Woord dat er in Hem kracht is om te helpen. Daarom pleit ik op Zijn Woord. Heere, U zegt Zelf dat ik de deur moet opendoen! Schenk mij wat ik nodig heb om te doen wat U beveelt! En dank U, Heere, dat U dan binnenkomt, zoals U dat Zelf belooft, om Avondmaal met mij te houden, en ik met U!
Terwijl ik dit schrijf, moet ik opeens aan een gedicht van Willem de Mérode denken. Ik zoek het op, lees het, en voeg het hier bij. Het is getiteld: Mijn zoon, geef Mij uw hart.
De zomernacht werd zwart.
Toen, zacht en duid'lijk klonk er
Een klare stem door 't donker:
Mijn zoon, geef Mij uw hart!
Ik aarzelde... verward...
Was het de wind die zoefde?
En weer zei, maar bedroefder,
De stem: geef Mij uw hart!
Ik wrong mij op de grond,
Tot ik de woorden vond:
Heer', 't moet door U genomen!
En nog eens overviel
Die stille stem mijn ziel:
Daartoe ben Ik gekomen.
Er wordt nog steeds op de deur geklopt. Er zijn nog steeds harten die leeg zijn. Leeg zijn, omdat God er buiten wordt gehouden. Wat doe jij als je de klop hoort? Er is iets dringends aan die klop! Het is de hoogste tijd! Want de Heere wil niet dat enigen verloren gaan, maar dat zij allen tot bekering komen.
