Mijn broer en ik zijn al enkele jaren verliefd op elkaar. Nu is het zover gekome...

drs. E.J. (Els) van Dijk | Geen reacties | 26-04-2006| 00:00

Beste,

In je vraag schrijf je iets dat veel indruk op mij maakt. Daar kom ik zo op. Je schrijft ook veel niét. Bijvoorbeeld of jij en je broer nog thuis wonen, wat jullie leeftijd is, wat de context van jullie gezinssituatie is, e.d. Die dingen doen er wel enigszins toe bij de beantwoording van de vraag. Maar goed, ik ga er nu maar vanuit dat jullie nog jong zijn en wellicht nog thuis wonen.

Een broer en een zus die verliefd zijn op elkaar. Dat is op zichzelf al een hoogst merkwaardige zaak. Normaal gesproken houden broers en zussen op een totaal andere manier van elkaar dan twee geliefden; zo is dat ook gegeven met de schepping. (Het gebeurt ook regelmatig dat in een bepaalde periode van het gezinsleven broers en zussen aan krachtmeting doen en elkaar ‘de tent uitvechten.’ Meestal gaat dat over als men volwassen wordt.) Broederlijke/zusterlijke liefde tussen bloedverwanten en tussen kinderen van God is van een heel andere orde dan de liefde tussen twee geliefden, man en vrouw, en kent al helemaal geen erotische aspecten. De Bijbel is daar heel duidelijk over.

Hoe komt het dat er bij jullie geen lampje is gaan branden toen je bemerkte dat het bij jullie ‘anders’ werd? Zoals je het schrijft klinkt het namelijk dat het ‘gewoon’ is gebeurd en dat jullie het bewust in stand hebben gehouden. Dat begrijp ik niet. Iedereen weet dat een dergelijke relatie zoals jij beschrijft niet goed is, niet kan en in de ogen van de Heere God zondig is. Daar lijken jullie geen last van te hebben. Hoe kan dat? Nogmaals, waarom heb je niet ergens aan de bel getrokken toen je merkte dat jullie gevoelens voor elkaar veranderden en over een grens heen gingen? En: hoe kan het dat niemand in jullie omgeving, met name je ouders, hier iets van gemerkt heeft? Of is deze verliefdheid ontstaan doordat een moeilijke thuissituatie jullie naar elkaar toe gedreven heeft? Of zijn bepaalde incestueuze handelingen van je broer uitgegroeid tot iets veel groters dat niet meer beheersbaar werd?

Je merkt het, ik tast wat af hoe dit zo heeft kunnen gebeuren. Ik vind het namelijk heel erg en heel erg voor jullie dat je in deze situatie beland bent. Het is namelijk een onhoudbare situatie. Ik heb mij afgevraagd hoe jullie denken over de toekomst. Je schrijft dat jullie samen voor het te verwachten kindje willen zorgen. Hoe denk je dat te doen? Denk je aan een samenlevingsverband tussen jou en je broer waarin ook seksualiteit vanzelfsprekend is? Dat kan toch niet? Daar komen nog meer brokken van! De Heere God heeft in Zijn wijsheid aanwijzingen gegeven hoe liefhebben in het leven gestalte mag krijgen (in allerlei gradaties) en ook dat dit één van de meest essentiële maar ook mooiste elementen van het leven vormt als wij daarnaar handelen. Jullie zijn heel ver over de grenzen gegaan die onze God ons heeft aangereikt.

Wat nu? Jij en je broer hebben hulp nodig. Allereerst op het psycho-sociale vlak. Hulpverlening die jullie helpt om afstand te nemen van elkaar en los te komen van/uit deze ongezonde relatie. Ik vrees dat jullie daar zelf niet toe in staat zijn, terwijl ik het wel heel erg belangrijk vind dat dit gebeurt. Een broer en een zus die verliefd zijn en een seksuele relatie hebben, kan echt niet. Ik kan daar geen doekjes om winden. Daarnaast moet er natuurlijk nagedacht worden over hoe het moet gaan met de zorg voor het kindje. Wie moet(en) dat op zich nemen? Hoe zal dat gaan, welke consequenties brengt dat met zich mee, en dergelijke.

Ten tweede heb je pastorale zorg nodig. Hoe ga je op geestelijk gebied met deze situatie om? Zaken als schuld en vergeving zullen aan de orde moeten komen. Maar ook het concrete luisteren naar het Woord van God als het gaat om liefhebben, relaties en het vormgeven daarvan in allerlei verschillende verbanden. Zijn er mensen in jullie kerkelijke gemeente waar je de toevlucht bij kunt zoeken? Predikant, pastoraal werker, (jeugd)ouderling? Ik ken jullie achtergrond niet maar op dit front hebben jullie ook zeker hulp nodig.

Als derde wil ik het medische aspect noemen. Dat speelt bij elke zwangerschap een rol maar nu wel heel bijzonder. Voor jullie bestaat er een grotere kans dat het kindje een afwijking zal hebben en ook daarin heb je begeleiding nodig.

Je uiteindelijke vraag was: hoe vertel ik het onze ouders? Tja, ook daarover kan ik kort en krachtig zijn: breng jullie nood zo snel mogelijk en in alle eerlijkheid bij hen. Als je denkt dat jullie contact zodanig is dat dit niet zal werken, schakel dan iemand anders in die je vertrouwt en die je het hele verhaal vertelt en laat dan die persoon de boodschapper zijn naar je ouders. Maar hoe je het ook wendt of keert: jullie moeten met elkaar een weg zien te vinden in deze moeilijke situatie. En nogmaals: daar heb je derden bij nodig om jullie te ondersteunen. Dat geldt voor jou en je broer, maar ook voor je ouders.

Het is mijn diepe wens dat jullie bevrijd zullen worden van deze last (die misschien niet in alle opzichten als zodanig voelt) en dat je leert in vrijheid te leven en lief te hebben. Voor nu wens ik jullie veel sterkte, wijsheid, daadkracht en doorzettingsvermogen bij het nemen van alle barrières die er nog zijn en het overwinnen van de moeilijkheden die nog voorliggen.

Drs. Els van Dijk

Dit artikel is beantwoord door

drs. E.J. (Els) van Dijk

• Geboortedatum:
  28-01-1956
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

213 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven