Aangetrokken tot evangelische gemeenten

Graag zou ik een vraag stellen aan één van de panelleden. Wat mij betreft is het niet nodig dat een dominee antwoord op mijn vraag geeft. Het gaat mij vooral om de 'gevoelsmatige' kant van het probleem. Over de theologische kant zijn al honderden boeken geschreven. Die antwoorden ken ik wel. Mijn man, kinderen en ik zijn lid van een PKN-gemeente. Voor de duidelijkheid vermeld ik dat het een Gereformeerde Bondsgemeente is, zelf vind ik dit niet zo belangrijk. We hebben ontdekt dat er meer is dan de Gereformeerde Bond, binnen de PKN en daarbuiten. Het 'probleem' is dat ik me enorm aangetrokken voel tot evangelische gemeenten. De preken spreken me aan, het zingen, het aanbidden van God. Bij 'toeval' luisterde ik een keer een preek en vanaf dat moment liet het me niet meer los. Ik ging nadenken over de verschillen tussen onze kerk en evangelische gemeenten. Onbewust ga je anders luisteren in je eigen kerk. Het is niet zo dat ik er nu negatief over denk, maar ik mis wel dingen in de dienst en in de preek. Mijn belijdenis van vijftien jaar geleden was wel een erg voorzichtig “ja”. Later is dit wel veranderd. Ik zou zo graag opnieuw “ja” tegen God zeggen. Op zondag in de kerk klinkt altijd de oproep tot bekering en dat is goed. Maar soms lijkt het hier bij te blijven. Terwijl God ons in de Bijbel ook oproept te streven naar de gaven van de Geest. Hier hoor ik nooit iets over in de kerk. Hoe kan ik hiermee omgaan? Bijna heel mijn leven heb ik me aangepast aan anderen. Met behulp van therapie is dit veranderd en ik probeer mijn eigen leven te leiden, te doen wat goed voelt. Natuurlijk vraag ik me af wat Gods bedoeling is met mijn leven. Toch is het net of ik nu moet kiezen tussen gevoel en verstand. Al stel ik met mijn verstand ook steeds meer vragen bij bepaalde dingen, maar meteen denk ik dan: komt dit ook niet voort uit het warme gevoel dat ik krijg in een evangelische gemeente? Moet ik een knop omzetten in mijn hoofd en 'braaf' bij mijn eigen kerk blijven? Niet meer nadenken, mijn gevoel uitschakelen? Dit lukt me al niet meer. Af en toe is de behoefte/het verlangen naar een evangelische dienst en daar God te ontmoeten zo groot. Sinds kort geef ik hier ook aan toe en ga dan ook naar zo'n gemeente. Daarnaast luister ik preken via internet. Daar heb ik veel aan, maar het is best eenzaam in je eentje thuis op de bank. Als ik dit aan anderen vertel, zijn er mensen die meteen denken dat je weg wilt uit de kerk. Ze praten over 'een keuze maken', terwijl ik nog helemaal niet op dat niveau denk. Ik weet het gewoon niet, gaat m'n gevoel nu met me op de loop? Wil God mij iets duidelijk maken? Het is niet makkelijk en ik begrijp ook wel dat een ander mij geen antwoord op deze vraag kan geven. Maar misschien kan iemand mij een beetje helpen de chaos in m'n hoofd enigszins op een rij te krijgen?

Beste vragenstelster,

Je zit met een duidelijk probleem, begrijp ik. Ik begrijp dat je hier een ander over wilt horen, aangezien je nog de nodige twijfels hebt. Je hebt het de ene keer over “we” (man en kinderen ingesloten?) en de andere keer over “ik”. Je zou zo graag opnieuw “ja” tegen God zeggen? Waarom?, vraag ik me dan af. Omdat de eerste keer een voorzichtig ja was? Maar ook een voorzichtig ja wordt in de hemel gehoord. Het gaat in de eerste plaats niet om ons ja, gelukkig niet. God zegt ja en daar mogen wij (schuchter soms) met “ja” op antwoorden. "Ik heb u lief, omdat Gij mij eerst lief gehad heeft", zegt Johannes.

En er is inderdaad meer dan de PKN, dan de Gereformeerde Bond, dan een evangelische gemeente. Maar gaat het daarom? Je hebt ja gezegd op sommige vragen en dat ja is door God gehoord. Daar houdt Hij je aan. Niet aan een tweede “ja”. Een tweede ja is niet nodig en al helemaal (vaak het vervolg) geen tweede doop. Ook bij de doop heeft God Zijn Zijn drie Namen verbonden aan jouw naam. Daar had had God geen ja van ons voor nodig.

Treffende in dit verband vind ik de geschiedenis van Abraham, toen God tussen de stukken door ging, terwijl Abraham lag te slapen. Hij sloot een verbond met Abraham, zonder Abraham. God staat Zelf voor zijn werk in en daar hoeft van ons gelukkig niets bij. Dat gaat wel tegen mijn natuur in, want ik wil graag meewerken. Maar God zegt: "Mijn genade is u genoeg en Mijn kracht wordt in zwakheid (woordspeling: voorzichtigheid) volbracht.”

Ik lees ook dat je nu je eigen leven leidt en dat bedoel je ongetwijfeld goed, maar God is het Die je leven leidt. En dan gaat het niet om mijn gevoel (je schrijft “dat het goed voelt”), maar dan gaat het om de waarheid van het Woord van God. Mijn gevoel kan me bedriegen of ik kan mijn gevoel manipuleren en de ene dag voelt goed en de andere dag voelt niet goed. We schommelen dan als een schip op de golven van de zee. Gods Woord staat vast in eeuwigheid, schommelt niet, wisselt niet en zal geen duimbreed wijken, zegt Luther. Je gevoel gaat met je op de loop, maar Gods Woord niet.

De Heere roept inderdaad op tot geloof en bekering en wij zullen hiervan rekenschap af moeten leggen. Maar wat ik vaak bij 'evangelischen' merk is dat ze nog zo veel zelf doen. Het “ik” staat zo vaak in het middelpunt, maar het gaat niet om “ik”. En in het leven van elke dag kan er dan vaak veel bij door. Het gaat in het leven van het geloof om Hem. Zoek Mij en leef. Daar zullen we verantwoording van af moeten leggen, maar dat kan wel degelijk in een Bondsgemeente.

En dan over gevoel en verstand. Ik heb geleerd dat ik die twee bij elkaar kan brengen. Met mijn verstand kan ik bij mijn gevoel komen en andersom. Wordt in de evangelische gemeente die je bezoekt de volle raad van God gepredikt? Dat wil o.a. zeggen Christus op het hoogst verheerlijk en de zondaar op het diepst vernederd? Zoals ik geboren ben ligt die boodschap mij niet, jou misschien ook niet. Maar dat is wel bijbels. Hij moet wassen en ik minder worden. Dat gaat dwars tegen mijn vlees in en daar sta ik uit mezelf niet open voor. Ik hoor liever van zachte dingen en een boodschap die mij een beetje spaart. Maar wat in mij Geest is, wil niets liever dan een heerlijke Christus en Zijn genade horen. Zijn smetteloos wit steekt heerlijk af tegen mijn inktzwarte duisternis. De sterrenhemel schittert het mooist vanuit een diepzwarte put.

Je merkt wel dat ik vanuit een bepaalde visie en vanuit een bepaalde beleving reageer. Ik kan voor jou niet uitmaken wat je moet doen en hoe de zaak geordend moet worden. Maar God weet dat wel. Hij is goed en goed doende en Hij heeft in het verleden veelvuldig bewezen, ook en juist ook in zo'n gemeente waar jij lid van bent, dat Hij geen land van uiterste duisternis is. Zet geen voetstap zonder Hem, verwacht van Hem alleen de zegen en blijf steeds luisteren naar Zijn Stem.

Mogelijk heb ik je wat kunnen helpen. In ieder geval geloof ik vast en zeker (waar ook) dat wij er steeds meer tussenuit moeten en dat God alleen overblijft. Dat wens ik je van harte toe. Gods Zegen.

Vriendelijke groet,
J. M. Strijbis

Dit artikel is beantwoord door

J.M. Strijbis

• Geboortedatum:
  16-06-1956
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Gouda
• Status:
  Actief

163 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven