Het was weer zover. Je hebt tijden dat je er niet mee in aanraking komt, en dan ineens is het raak. Of je het nu wilt ontlopen of niet: je hebt die keuze niet. Ga de confrontatie maar aan. En wees niet bang voor de werkelijkheid. Of wel, misschien. Het best voelen we ons op ons gemak als er tijdens die ontmoeting geen gebrek geconstateerd wordt. Want ja, daar is niemand verzot op. Want waarom hebben dan de zaken met potjes vol verdoezelcrèmes zulke omzetten? Camoufleren, ja. Dáár zijn we meesters in. Niet laten zien wat de werkelijkheid is. Een masker op. Waarom toch?
Het was weer zover. Er was geen ontkomen aan. Daar was de spiegel. Nee, niet zo'n glazen ding, waar mensen tijdenlang in kunnen gluren en waar ze allerlei dingen tegen vertellen die alleen dat stuk koude materiaal mag horen. Zo'n ding dat een soort van terúg praat. Maar dat ons alleen bepaalde zaken van onze buitenkant vertelt. Nee, dat breekbare stuk glas, dáár heb ik het niet over.
't Is onbreekbaar. 't Is onfeilbaar. 't Is éérlijk - tot op het bot. Het zegt dat we niets verdoezelen kunnen. Want alles is tóch openbaar. Zelfs van onze binnenkant. Of misschien wel: júíst van onze binnenkant! Ontlopen wilde ik het niet. Zéker niet nadat ik in de spiegel gekeken had. Wat heb ik veel geleerd van het kijken in die spiegel.
Tijdens de dienst was het. De kerkdienst. De Wóórdverkondiging. Waar ging het over? Wel, over de vrucht van de Geest. Zó mooi! Elk kenmerk van die vrucht is het bekijken waard. Wat zit er allemaal in, wat betekent het? En: als spiegel: héb ík dat kenmerk? Heb ik nu echt zoveel liefde voor God, voor mijn naaste? Voor Gods schepping? Voor ..., noem maar op? De spiegel gaf mij huiswerk.
Blijdschap dan. Heb ik dat? O ja, er zijn tijden dat ik mij verheug in God, in Zijn Zoon Jezus Christus, in de Heilige Geest en Zijn werk. Tijden, ja. Maar waarom niet altijd? Waarom hoor ik niet vaker: "wat zie je er blij uit"? Wat zal het heerlijk zijn om op zo'n opmerking te getuigen van de réden van mijn blijdschap. Het huiswerk werd méér.
Vrede. Ook over vrede ging het. En lankmoedigheid, goedertierenheid. Prachtige kenmerken. Waarom verdiepen mijn gedachten zich dan zo? Is het omdat ik wéét dat ik die kenmerken niet ten volle praktiseer zoals ze bedoeld zijn? Dat is toch niet tot eer van God? Hij, Die álles gaf, Hij is ook álles waard van ons. Wat laten we ons vaak inzakken. Zijn we tevreden over ons gezapige leventje. Ja, echt? Na zo'n blik in de spiegel bén ik dat niet meer.
Negen kenmerken. Goedheid hoort er ook bij, en geloof, zachtmoedigheid en matigheid. "Och, schonkt Gij mij de hulp van Uwe Geest. Mocht die mij op mijn paân ten Leidsman strekken." Spontaan komt dit gebed in me op. Ik besef het: Ik heb de leiding van Gods Geest zó enorm nodig in mijn leven. Zonder Hém kan ik niets doen. Máár dan! Die Leiding is er. God-zij-dank!
De spiegel. Confronterend vaak. Maar heilzaam ook! Om je op je gebreken te wijzen, en om het middel aan te wijzen dat nodig is voor herstel. Wat ís dat middel dan? Je raadt het al: Jezus Christus! Is Hij jouw Verlosser nog niet? Nee? Hoe durf je verder te leven zonder Hem. Hij staat klaar om je te ontvangen. Je bent zó welkom bij Hem. En dan? Jezus zegt Zelf: "Die in Mij blijft," blíjven dus, en niet weglopen, "en Ik in hem, die draagt véél vrucht!"
Om dán in de spiegel te kijken, vruchtdragend, en te beseffen: "Het is uit Hem, en dóór Hem, en tot Hem. Hém zij de heerlijkheid in der ééuwigheid. Amen!"
