Emoties leren uiten

Ik ben een jonge vrouw van bijna 20. Mijn kindertijd was niet erg gelukkig, we hadden thuis veel problemen. Ik heb toen geleerd mijn emoties weg te stoppen en hier niet over te praten. Tegelijkertijd heb ik in die tijd het idee opgedaan dat ik wel een erg slecht mens moet zijn. Mijn puberteit was wel erg fijn, door een verhuizing ging alles veel beter en ik heb in die tijd fijne vrienden en vriendinnen mogen leren kennen. Ook heb ik meer zelfvertrouwen gekregen. Wel heb ik altijd het idee gehouden dat ik erg harteloos was. Soms lijken mijn emoties erg ver weg. Als ik bijvoorbeeld slecht nieuws over iemand krijg, moet ik niet altijd huilen of raakt dit me niet zo erg.

Op een gegeven moment heb ik opgepast bij een christelijk gezin met kinderen. Ik heb met de ouders van de kinderen uitgebreide gesprekken gehad en voelde wel echt een band. Zij gaven aan bij mij dat ze het idee hadden dat er iets niet helemaal goed met me zat en dat ik mijn emoties niet kon uiten. Zij pushten me dat ik meer over mezelf zou vertellen en over wat me bezig hield. Ik vond dat toen onzin en heb dit laten gaan. Het contact is door een verhuizing naar mijn studentenstad erg verwaterd.

De laatste tijd moet ik erg veel aan ze denken. De slechte herinneringen aan mijn kindertijd komen ineens in volle kracht opzetten en ik merk dat het me niet lukt om met mijn ouders of vrienden hierover te praten. Zij zijn niet op de hoogte van alles en ik heb het idee dat ik ze hier erg mee overval. Daarnaast voel ik me schuldig, want wat geeft mij het recht ze lastig te vallen met al mijn emoties, terwijl ik zelf ook niet altijd meelevend ben. In mijn hoofd ben ik obsessief bezig met het christelijke ‘oppasgezin’. Achteraf merk ik dat hun houding me erg heeft geraakt en ontroerd, alsof ik echt mocht leven met ook mijn mindere kant.

Ik hoop en bid steeds dat ze ineens weer vragen hoe het is en weer in gesprek met me willen gaan, maar weet dat dit niet uit het niets zal gebeuren. In mijn hoofd zijn zij nu de oplossing voor mijn probleem. Achteraf zie ik een patroon dat ik vaker iets heb geprojecteerd op volwassenen, zoals leraren en JV-leiding. Ik hoopte dan dat ze diep bij mij door zouden vragen en dat ik dan de ruimte zou voelen om wat te delen. Nu is het echter op z’n sterkst. Kan ik op zoiets hopen of kan ik beter contact zoeken met professionele hulp?

Beste...,

In je bericht lees ik uiteindelijk ook goed nieuws, namelijk dat je meer en meer je emoties onderkent en erkent én dat je er behoefte aan hebt om er met anderen over te spreken. Zeker met mensen die je vertrouwt en die er blijk van hebben gegeven betrouwbaar te zijn, zoals de ouders in het oppasgezin waarover je schrijft. Hun houding en beschikbaarheid voor jou heeft je geraakt en ontroerd. Prachtig. De emotionele laag is aangeboord. En als ik je goed begrijp uit wat je schrijft, zijn er meer mensen die bij jou het verlangen geraakt hebben om die diepere laag in jou bespreekbaar te maken.

Emoties hébben en emoties úiten zijn wel twee verschillende dingen. Voorbeeld in wat je schrijft: als iemand je iets ergs vertelt, je confronteert met slecht nieuws, moet je niet altijd huilen. Nou, er zijn wel heel veel mensen voor wie dat geldt. Mensen zijn hier zo verschillend in! De een heeft de tranen heel hoog en die komen dan ook naar buiten bij een naar bericht en een ander reageert misschien wel wat meer secundair, heeft wat meer tijd nodig om dingen te verinnerlijken en raakt in elk geval niet meteen (uiterlijk, zichtbaar) geëmotioneerd.

Het wordt echter wel tijd voor je om een stap te zetten. Je laat namelijk het initiatief bij anderen om met jou in gesprek te raken over de dingen die je raken/geraakt hebben, die heel hoog zitten en waar het gaat over je kwetsbaarheid. Je wilt anderen niet lastig vallen, de oppasouders 'moeten' met jou contact opnemen, enzovoort. Maar je bent nu op een leeftijd dat je toch echt ook 'eigenaar' moet worden van je eigen emotionele huishouding en moet bedenken wat voor jou helpend kan zijn om hiermee verder te komen.

Wie zijn dan voor jou geschikte gesprekspartners? Uit wat je schrijft kan ik niet direct opmaken dat je op professionele hulpverlening aangewezen bent (ik heb daar nog onvoldoende aanwijzingen voor), maar wat let je om zélf contact te leggen met de oppasouders om een afspraak met hen te maken? Niet om in een afhankelijke positie te belanden bij hen -je wordt geacht volwassen te worden- maar een gesprek met hen kan je misschien weer een stap verder brengen. Datzelfde geldt voor vrienden, eventuele studiegenoten of mogelijk iemand van de kerk.

Jij moet voor jezelf in beeld brengen wat je dwars zit en ingewikkeld vindt om vervolgens te bedenken welke stappen, welke personen daarin iets voor je kunnen betekenen. En misschien is het dan wel zo dat je uiteindelijk toch tot de conclusie komt dat er zwaarder geschut nodig is in de vorm van professionele hulp, maar kom eerst te voorschijn bij mensen die je vertrouwt. Nu houd je het meeste voor jezelf en vul je voor anderen in of zij wel open staan voor jou en/of bereid zijn om langszij te komen bij je om op die manier iets voor je te betekenen. Een luisterend oor kan al zó helpend zijn. Dat stimuleert je namelijk om dingen op een rijtje te krijgen en te hebben en te onderkennen wat je het meeste dwars zit.

Dus ik denk dat je je ietwat afwachtende houding moet laten varen. Neem initiatief en onderneem actie om te bezien hoe je verder kan komen met alles wat in je leven gebeurd is. Het goede nieuws is (nogmaals) dat je geen 'ijskonijn' bent en niet bij je emoties kunt komen. Je punt is in eerste instantie dat je nu zelf mensen in vertrouwen neemt, zónder voor hen in te vullen hoe zij over jou zullen denken. Want daar ga jij niet over.

Ik wens je vertrouwelijkheid, openheid en het lef om je kwetsbaarheid te laten zien bij mensen waarvan jij denkt dat het bij hen in veilige handen is.

Vriendelijke groet,
Els van Dijk

Dit artikel is beantwoord door

drs. E.J. (Els) van Dijk

• Geboortedatum:
  28-01-1956
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

208 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven